Otaku do Ataku

- O, tak, tak jasne! - odpowiedział natychmiastowo, trochę głośniej niż zazwyczaj. Raz jeszcze zrobił szybkich parę okrążeń, by dać upust energii, przy czym często się zatrzymywał, by powiedzieć na głos parę słów. - Tylko jakby to zrobić...
- Bo wiecie, tu chyba trzeba ustalić jakieś zasady, no nie? - Nie oczekiwał odpowiedzi.
- Bo ja jestem stąd, a wy stamtąd.
- Więc pewnie znacie inne rzeczy niż ja...
- Skąd pewność, że znamy te same rzeczy?
- A jakby tak użyć kategorii, że tylko te rzeczy, które wszyscy znamy? - Z zawrotną prędkością zrobił jeszcze kilkanaście kółek, po czym się zatrzymał.
- Już wiem! - wykrzyczał uradowany. - Czyli ja zaczynam. No okay.
Zatrzymał się w powietrzu, ręce przyłożył do tułowia. Wyprostował się i czekał. Po paru sekundach spojrzał oczyma w dół i nie zmieniając pozycji poszybował w dół, by dotknąć ziemi. Chwilę później też włosy mu się najeżyły a iskry z nich sunęły ku górze. Zamknął oczy.
Nora niezbyt ochoczo odwróciła się do niego i przypatrywała, starając się odgadnąć, co pokazuje.

- Taaak! - duszek oderwał się od ziemi jak oparzony. - Juuuu huuuu! Zgadłeś! Twoja kolej.
Podleciał do niego, by dać zachęcające uderzenie z bara. W ostatniej chwili się zatrzymał i wycofał. Z rękoma wyciągniętymi przed sobą, powiedział:
- Przepraszam, zagalopowałem się troszkę. Tak ciut ciut.