Otaku do Ataku

Las wydawał się nawet przyjemny. Taki... leśny, normalny, nienaruszony. Ciekawe jak wygląda droga Kenty i Yumiko. Zapewne nie tak ładnie.
Nora przez moment zasmuciła się, że ma tak niskie opinie o kolegach klasy. Cóż. Każdy pracuje na swoją opinię.
Norweżka cały czas była czujna przy nowym koledze, choć jej paranoje powoli malały.
- Jeszcze raz przepraszam... - odpowiedziała. Szczerze nie wiedziała, czy kolega chciał nawiązać rozmowę, czy wypomnieć dziewczynie jej błędy. Jasne, teoretycznie to co zrobiła nie może się równać temu, co zrobił Kenta... Ona nikogo nie skrzywdziła. Nie mniej jednak i tak nieźle narozrabiała.

- Co nie zmienia faktu, że jakby nie było mnie, nie było by też problemu, prawda? - odparła gorzko.
Szybkie przetwarzanie mózgu. Yasuhiro, filozof mówiący głównie o siebie, pyta o coś Norę? Dziewczyna starała sobie przypomnieć, czy wypomniała mu to wczoraj, a teraz poczuł poczucie winy i zmienił strategię.
- To nie wiek, o to można spytać zawsze. - Aż się uśmiechnęła, bo pomyślała, że chłopak się po prostu stara. - Ale to nie będzie epopeja, jeśli pozwolisz. Pozwolisz, prawda? - spytała i puściła mu oczko. Nie czekała zbytnio na odpowiedź.
- Norwegia jest na ziemi. Ludzie, te sprawy. Zresztą - wydajesz się mądry. Pewnie to wiesz. Jest tam zimno, większość czasu. Cóż, nie umywa się to do mojej rodziny z Islandii, gdzie kuzyn przy szesnastu stopniach jęczy: "Nora, jak tu parno". - Uśmiechnęła się na samo wspomnienie.
- Żyłam w średniej wielkości miejscowości. W przeciwieństwie do naszego akademika, to miejsce nie jest tak nadźgane. Ludzi jest po prostu mniej. A najpiękniejsze miejsce to chyba fiordy. Tak, w sumie z tego jest ten kraj znany.

Zauważyła zdziwienie na jego twarzy. Nie ukrywał tego, więc nie było to trudne. Ludzie byli dla niej normalnością i z tego co wiedziała, Yumiko też z nimi dużo obcowała. Może też dlatego nie zauważyła, że dla innych mogą być tajemniczymi istotami. Wydawało jej się, że nie trudno dla wampirów, aniołów i innych stworzeń odwiedzić ziemię. Oraz że będą na nich patrzeć, jak na inny twór, skoro sami na co dzień są nauczeni obcować z całkowitymi obcymi rasami. Może poza demonami i aniołami, czy też różnymi kombinacjami smoków, jednak to że się nie lubią, nie znaczy, że nie akceptują swego wzajemnego istnienia, jako coś normalnego, naturalnego.
Wiedziała, że Yasuhiro chciał, by zaspokoiła jego ciekawość, ale szczerze nie wiedziała jak. Nie chciała go jednak zawieść i spróbowała:
- Wiesz... Jakbym miała opisać ludzi... Cóż, przed sobą masz przykład. - pokazała na siebie palcami. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo się myli. - Wybacz, nietrafne porównanie. Ludzie nie mają mocy, która niszczą wszystko wokół, prawda? - Założyła rękę na rękę i odwróciła od chłopaka wzrok. - W zamian tworzą rzeczy, które są wstanie zrobić jeszcze więcej krzywdy. Głupie, co?

- Czyli Akedemia to tak naprawdę miejsce, które ma nauczyć Was obcowania ze sobą? To nie jest... no nie wiem. Naturalne? Jakby którykolwiek z was pokazał swoją inność przy ludziach, od razu by ruszyli na was z bronią. I coś wątpię, by w dzisiejszych czasach ktokolwiek ganiał z samymi widłami.
- Serio? Nic a nic? Nawet jeśli w rachubę wchodziła soczysta ludzka krew? - spytała niby żartem, jednak była ciekawa tej części ludzkich legend i filmów.

Z całej jego dość ciekawej wypowiedzi, dla osoby nie znającej tego świata, najbardziej zainteresował ją fragment o wampirach. Od razu w głowie pojawił jej się obraz Hatsushi. Tak, idealnie pasowała do opisu. Idealna, zarozumiała, ponad innych. Cóż, wiedziała, co robić, by ludzie się jej bali. Jednak dyrektor akademii, to taki (chyba) miły gość, mimo swojego pochodzenia.
- Smaczna? Próbowałeś? - odparła, choć nie pytała na serio. To przecież lisi demon, prawda? - Pewnie okradają autobusy krwiodawstwa.  Powiedzmy, że wśród ludzi chodzi taka legenda. No dobra, krew soczysta być być mooooże, ale człowiek już tak co nie? Taki owocek dla wampira. Tylko trochę za dużo dziwnych pestek.
Prawdopodobnie myśl od Zmierzchu pozwoliła Norze tak brutalnie żartować o ludziach, bo gdyby tak myślała... Cóż. Wyszło by na to, że przez większość życia miała się za jedzenie. Co oczywiście było by paradoksalnym. Paradoksalnym o tyle, że dopiero  od kilku tygodni boi się, że ktoś się do niej zakradnie i ją zje. Um, well...

Nora jeszcze przed chwilą bardziej rozluźniona niż kiedykolwiek od zmiany szkoły. Jasne, musiała się wcześniej mentalnie nastawić, by uzyskać ten quasi świetny humor,a on szybko prysł.
- Jesteś... - zaczęła niepewnie - wampirem, tak? - Maszerując z Yasuhiro mimowolnie starała się zrobić między innymi trochę miejsca. Wampiry nie kojarzyły jej się dobrze i w głównej mierze winę tu miała jej była koleżanka z pokoju. W porównaniu do hiperaktywnego Kenty i spokojnej Yumiko, to Hatsushi wbiła jej strach przed jej rasą. Można powiedzieć, że rozwiała jej iluzje wampirów, jako świecących romantyków.
- Rozumiem... - powiedziała nie patrząc na Yasuhiro i zakładając rękę na rękę. Nie chciała kontynuować tematu, jednak w głowie pojawił jej się pomysł, ale brakowało jej odwagi, by dalej pytać o krwi.

- Tak, wiem - odpowiedziała Nora, ale minę miała nie tęgą. Była niezadowolona z siebie, bo mogła urazić kolegę swoim zachowaniem. I wszystkie inne wampiry, jakby tu były. - W teorii tak jest.
Owszem, czytała, że wampiry wcale krwi nie potrzebują, jednak traktują ją jak przysmak. Jeśli jest to tradycyjny posiłek na stołach arystokracji, to raczej nieprawdopodobne, by wampiry te same brudziły sobie ręce (kły?), w celu zorganizowania popitki dla rodziny. To rzeczywiście powinno w jakiś sposób pocieszać.
Nora nie mogła pozbyć się chodzącej w jej głowie w myślach. Jeśli wampir pije krew, ludzką przede wszystkim, to powinien być raczej w stanie rozróżnić ją, prawda? A może innych kreatur też pije? Czy jeśli te założenia by się sprawdziły, byłby wstanie przeanalizować krew Nory i ostatecznie rozwiać jej problem, że nie... nie jest człowiekiem. Być może nawet byłby wstanie powiedzieć jej czym jest dokładnie, jako że dyrektor nie był, bądź nie chciał jej w tej sprawie pomóc.
Gdyby to nie było przerażające, to by aż kusiło.
Dalej już nie odpowiadała koledze, szczerze nie chciała już wchodzić w te tematy. Już podniosła głowę, chcąc zmienić temat, jednak nie zdążyła nic powiedzieć. Otworzyła szerzej oczy, gdyż potężna fala pojawiła się przed nimi, a jej siła powaliła Norę na ziemię. Leciały liście, a drzewa się mocno wychyliły. Siła nie zdołała żadnego połamać  i drzewa szybko wróciły do ich wcześniejszej pozycji. Nora poleciała kilka metrów do tyłu, szorując plecami po runie. Dziewczyna zasłaniała głowę rękoma.