Otaku do Ataku

Chwilę jej zajął powrót do rzeczywistości. I oczywiście to nawet się nie umywało do jej wczorajszego transu, zwyczajnie musiała wyjść z oszołomienia i być pewna, że już wszystko przeszło. Ta fala była nadzwyczaj silna. Nora chciała płakać.
Miała dość. To przecież nie miało sensu. Dzisiaj miała nawet dobry humor, więc skąd to się wzięło?! Jak tak dalej pójdzie, to zwykłym pierdnięciem rozwali planetę.
- Mam dość - powiedziała do siebie i podciągnęła kolana pod klatkę piersiową. Potem schowała w nich głowę. Plecy miała mocno obtarte pod bluzką, jednak w tej chwili jeszcze tego nie czuła. Nawet nie urywała szlochów i zaczęła ryczeć.

Nora nie odzywała się do kolegi, choć była świadoma, że usiadł obok niej. Niech siedzi, niech patrzy. Świetnie! Może rzeczywiście powinien wyssać jej krew i mieć to z głowy. Nora była pewna, że wielu ludziom i nieludziom oszczędzi to problemu. Mniej spadających smoków, śrub w kolanach i wspierania ludzi od psychotropów.
Szlochanie, ryk, szlochanie. Nawet gruby materiał spodni zwilgotniał.
Gdy poczuła ręka na swojej głowie, schowała ją w kolanach jeszcze bardziej. I na początku sądziła, że jak usłyszy głos kolegi, to się uspokoi. Że nieśmiało wyciągnie spojrzy mu w oczy i ze łzami w oczach spyta: "Naprawdę?". Jednak zamiast tego znów zachowała się jak mrówka w ciąży.
- Nie nie będzie dobrze! - wrzasnęła, po czym gniewnie zabrała głowę z kolan. Z zaciśniętymi ustami spojrzała na kolegę. Cała jej twarzy była czerwona i wilgotna. Na chwilę obecną nie podciągała już smarków z nosa. - Wcale nie będzie dobrze - nie mówiła tego z gniewem, lecz wyrzutem. Oczy na nowo jej się zaszkliły. - Czy tego chce, czy nie chcę, co chwilę robię "Bum"!. - Żwawo zaczęła gestykulować i wymachiwać rękami. - Czuję się źle - bum! Czuję się dobrze - BUUUM! - Znów zaczęła ryczeć i schowała twarz w rękach. Starała się utrzymać tak daleko od Yasuhiro, jak tylko jej siedząca pozycja jej pozwalała. Szlochając, kontynuowała po chwili. Już nie chowała twarzy, ale patrzyła na ziemie obok.
- A wiesz co jest najlepsze? - Nie czekała nawet na odpowiedź. - Odkąd się znalazłam w tym świecie, ciągle chodzę jak na szpilkach z myślą, że... nie wiem. Zjecie mnie, czy coś, ale idąc tak dalej, sama pierw któremuś z was zrobię krzywdę, bo... Co kurwa?! - zabluźniła, gdy tylko jej chciała powędrować wzrokiem za Yasuhiro, dostrzegając słupy elektryczności. Jak poparzona odwróciła się wokół, spostrzegając, że są zamknięci w klatce. W klatce zrobionej z elektryczności.
- Mam dość - powiedziała zrezygnowana i położyła się na ziemi, głową skierowaną w dół.

Na pierwszą kwestię nie odpowiedziała, całkowicie ją olała. Nawet nie chciała jej słuchać, jednak po wielkim bum las stał się cichszy, a Nora usłyszała każde słowo. Po jego kolejnej wypowiedzi nie mogła się powstrzymać, jak skomentować:
- Masz w rodzinie dyrektora, czy co? - Tak, to była jej pierwsza myśl. Podobną mowę wygłosił jej dyrektor, gdy odwiedził jej dom rodzinny. Nie mniej jednak nie posłuchała go, nie wstała z ziemi. Dalsza część jego wypowiedzi, bardziej jej się podobała. Pozwalała jej dalej leżeć i ochłonąć.
Jak myślisz, czy kontrola na takimi zjawiskami nie byłaby by czymś ciekawym? Na te słowa z impetem przewróciła się na plecy i twarzą w twarz z Yasuhiro powiedziała:
- Ani trochę - wręcz wysyczała.
- A jak dla mnie jest to nawet wyczapiste - odezwał się głos dyszkantem a przed dwójką uczniów pojawiła się elektryczna sylwetka,. Unosiła się w powietrzu i posłała im chłopięcy uśmiech. Nora krzyknęła z przerażenia, po czym zaczęła głęboko oddychać.
- Cześć. - Pomachała im istota.

Elektryczny duszek spojrzał z zaciekawieniem na chłopaka, przekręcił głową po czym podfrunał nad niego, licząc, że lisi demon na niego spojrzy. Nie udało się, więc poleciał kilkadziesiąt centymetrów wyżej. Grymas pojawił się na jego twarzy, po czym spojrzał na dziewczynę siedzącą na ziemi. Podpierała się z tyłu na rękach, a na jej twarzy malował się istny strach. Duszek spróbował podlecieć do niej, jednak ta wyciągnęła rękę przed siebie i drążącym głosem powiedziała:
- Nie podchodź!
W ramach obrony i w wyniku strachu, uwolniła z ręki kolejną falę. Skierowała ją ku górze w stronę duszka, jednak nie wykluczone, że i dla Yasuhiro stało się to odczuwalne. Elektryczny duszek rozproszył się i zniknął. Nawet prąd klatki przez moment się załamał, by po chwili wrócić do dawnej formy. Nora oddychała ciężko, ale czuła ulgę na sercu. Położyła jedną z rąk na swoją klatkę piersiową, chcąc opanować bicie swojego serca.
- Jesteście niemili, wiecie? - powiedział głos tuż za głową Nory. Ta w odwecie wstała z ziemi jak oparzona, z ust wydostał jej się lekki krzyk. Duszek się dąsał, jednak po chwili jego twarz się rozpromieniła na nowo. - Pobawmy się.

Gdyby Nora nie była przerażona, to właśnie chciała by Yasuhiro zabić. Nie miała siły skomentować, tylko tworzyła kolejne zmarszczki na twarzy.
- Kenta to ten co chce mi zniszczyć las? - spytał nieurażony duszek. Po chwili przerwy mlasnął. - Nieee... nie lubię gościa.

Nora była zdziwiona tak opanowaną, wręcz znudzoną postawą kolegi. Czy po jego reakcji może wnioskować, że rzeczywiście nic im nie grozi i to tylko niewinny, elektryczny duch, który ich zamknął w elektrycznej klatce? No chyba, że to ona ich zamknęła, w końcu nie raz już miała problemy z prądem, jednak rzadko udawało jej się tworzyć przypadkiem coś tak przemyślanego i ogarniętego. W sumie to nigdy jej się coś takiego nie zdarzało.
Duszek uradował się na to pytanie. Wręcz skakał ze szczęścia w powietrzu, po czym zrobił szybko dwa okrążenia wewnątrz klatki.
- A więc... - zaczął, jednak przerwać, by się zastanowić. - Um... omm... No tak w sumie to... rzadko mam z kim się bawić i znam tylko zabawę w ganianego...
Posmutniał, jednak wciąż był mocno skoncentrowany, by coś wymyślić. Czy naprawdę są zabawy, nie wymagające ruchu?

Duszek go słuchał, słuchał i dalej zastanawiał się, poruszając się przy tym w każdą stronę. Nie mógł usiedzieć na miejscu. Co chwilę mówił do siebie kwestie typu a gdyby tak, a może by... i tym podobnym, jednak jak widać nie mógł nic wymyślić, mimo iż bardzo się starał.
Nora zrezygnowanie patrzyła na ziemię. Rękę miała na biodrze i na zmianę wdychała i wydychała powietrze. Była już w miarę uspokojona, ale starała się uspokoić jeszcze bardziej, niż zaproponowała.
- Kalambury - pojedyncze słowo, które powiedziała. Duszek podfrunął tuż przed jej twarz.
- Przepraszam, możesz powtórzyć?
Przymknęła oczy i wzięła oddech. Bliskość stwora sprawiała, że znów stawała się nerwowa.
- Kalambury - wyrzuciła to z siebie raz jeszcze. Nie patrzyła na stwora. Chwilę to zajęło, nim wytłumaczyła. Była szansa, że stwór nie zna tej gry. - Pokazujesz coś bez gadania, a inni mają to zgadnąć.
- Łoo... brzmi fajnie - Stworek minął Norę, by mieć widok na Yasuhiro. Patrzył na niego, jakby licząc na pozwolenie.