Otaku do Ataku

Nie chciał jej już sprawiać żadnych problemów, na pewno nie dzisiaj. Dlatego chcąc wziąć się już za robotę jaką nauczycielka przykazała, Kenta ruszył w stronę namiotów, które nie wiedzieć czemu były poro rzucone na wszystkie kierunki. Jednak jego plan przerwał machający i proszący o pomoc Yasuhiro, który stał nad nieprzytomną Norą. Szybkim krokiem poszedł do chłopaka i jak już zostało mu wytłumaczone co się stało przed ich przybyciem. "Razem" stwierdzili, że powinni zabrać ją to Olivi skoro i tak już zajmuję się rannymi, to może też mieć oko na Norę, która nie wyglądała jakby potrzebowała innej pomocy niż morfeusza. Tak jak stwierdzili tak zrobili. Jeden za nogi, drugi pod pachy i jak worek ziemniaków, ale takich słodkich ziemniaków wymigujących się od sprzątania własnego bałaganu zanieśli ją do nauczycielki.Gdy dostali już faktyczny ochrzan a Kenta, chyba garnkiem w łeb bo nie zdążył wyłapać co mu przeleciało między oczy z krzykiem "Nie podglądać!". Wzięli się za robotę, bardziej Yasuhiro jeżeli chodzi o namioty, a w tym czasie Kenta biegał i zbierał bagaże, które były rozrzucone. Nikt się chyba nie spodziewał głośnego krzyknięcia ze strony Kenty o treści "Eureka!" gdy znalazł już swój plecak. Teraz proszę największa niespodzianka bo Kenta ze swojego plecaka wyciągnął Sui! Kotkę należącą do rodziny Kurayami. - Wreszcie możesz wyjść z ukrycia.

Yumiko dostała potrzebną jej pierwszą pomoc od Olivii, a już po chwili przyszedł Kenta wraz z Yasuhiro poinformować o stanie namiotów. Kenta wpadł bez żadnego ostrzeżenia i załapał przy tym garnkiem w głowę, który akurat Olivia miała pod ręką. Nie było to akurat nic dziwnego, gdyż wszystkie rzeczy były rozrzucone bo całym obozowisku. Nie spodziewał się chyba, że zbliżenie się do dziewczyn w takiej sytuacji bez zapowiedzi nie jest mile widziane. Kanta i Yasuhiro przynieśli również Norę, która była z jakiegoś powodu nieprzytomna. Yasuhiro szybko opisał co się stało, bo z bełkotu Kenty nie dało się nic wywnioskować. Przetransportowali następnie dziewczyny do już rozstawionego namiotu gdzie Olivia mogła im o wiele lepiej pomóc. Wykorzystując swoją magię zajęła się dalej ranami Yumiko, które nie wyglądały już na takie poważne jak niespełna kilka minut temu. Co do Nory, Olivia rzuciła na nią magię aby ją uspokoić bo wyglądała jakby przeżywała koszmary, dodatkowo dzięki tej magii będzie bez żadnych problemów spała do samego rana. Gdy kończyła zajmować się Norą, Yumiko była już w pełni zdrowa i mogła wyjść z namiotu Olivii. Skierowała się więc do swojego aby zakończyć ten długi, a zarazem ciężki dzień. Nora została u Olivii więc Yumiko nie mając się do kogo odezwać po prostu udała się spać.

Gdy już uwineli się ze wszystkim, a Kenta jeszcze raz upewnił się, że z Yumiko i Nora wszystko w porządku. Sam udał się do swojego namiotu, gdzie wpeznął do swojego śpiwora i momentalnie zasnął po ciężkim dniu.

Olivii niewiele sił zostało, a jej psychiczny porządek jakkolwiek utrzymywał się na samej rezerwie. Jednak kiedy już wszystko ucichło, a wszyscy poszli już spać nie wytrzymała. Musiała odreagować. Wyszła z obozu i na pieńku położyła kartkę, na której położyła kamyk, by nie uciekła. Upewniła się też, że obóz jest magicznie chroniony. Po czym uciekła las i jak była już daleko — rozryczała się. To było dla niej za dużo. Wszystko. Jej rozstanie, dwie ranne uczennice, brak brwi i, co najgorsze — Kenta. Już nie wiedziała, co dalej zrobić. Płakać, czy myśleć nad karą dla niego.

Nora czuła się niezwykle odprężona, widać czary Olivii rzeczywiście zadziałały. Szkoda, że sama na sobie ich nie użyła. Już zbliżała się do trzeciej fazy snu, gdy zaczęła lewitować. Lewitować na tyle wysoko, by co jakiś czas popychać stelaż namiotu do góry i odrywając go o parę centymetrów od ziemi. I w górę, i w dół, i w górę. Przez następne pół nocy podrzucała tak namiotem, dopóki nie nastał świt, który ją zbudził. Rozejrzała się dookoła, widząc, że to nie jej rzeczy. Kolor namiotu też był nie taki, jak powinien. Ubrania na sobie też miała nie takie z jakimi powinna się budzić.
Wyszła z namiotu rozglądając się dookoła. W obozowisku panował ład, a Nora miała już problem stwierdzić, co się wczoraj stało. Przez jej głowę przechodziły zarówno dobre, jak i złe wizje. Większość najprawdopodobniej było snem. To ona w końcu nie rozwaliła obozu? Skoro jest tak spokojnie (poza czyimś chrapaniem), to zapewne wszystko skończyło się dobrze, a chrapanie najpewniej należy do odnalezionego Kenty.
Pochodziła chwile po obozie, delektując się spokojem natury, póki nie zobaczyła kartki z mapą.

W południe macie spotkać się z instruktorem nad mostem. Nie wiem, czy będę z wami, by was odprowadzić.
~Olivia Mayumi

Nora odłożyła kartkę na pieniek i spojrzała na mapę. Ej, chwilunia. Na mapie lasu są dwa mosty.

Yumiko wstała niespełna po kilku godzinach. Zbyt długie spanie nigdy nie było w jej naturze. Kiedy wyszła z namioty wszyscy byli jeszcze w środku snu. Była zadowolona tym faktem, gdyż planowała zapełnić ten czas porannym polowaniem. Ostatniej nocy było widać dużo stworzeń, więc jak dobrze poszukać to rankiem też się coś znajdzie. Z takim pozytywnym nastawieniem zaczęła się przygotowywać do opuszczenia obozu. Musiała zabrać tylko kilka potrzebnych rzeczy między innymi łuk, dzięki któremu mogła by prawdopodobnie sprostać każdej zwierzynie w tym lesie. W miarę potrzeby dzięki magii mógł służyć także jako strzelba więc nie było jej tak naprawdę nic więcej potrzebne. W mgnieniu oka wybiegła z obozowiska w poszukiwaniu swoich przyszłych niczemu winnych ofiar. Zabijanie zwierząt trochę kłóciło się z jej naturą elfa, ale człowiecze pragnienie krwi często bywało silniejsze kiedy było to wymagane. Na szczęście już dawno pogodziła się z tą sytuacją. Już nie raz aby przeżyć była zmuszona do polowań na bezbronną zwierzynę.
Minęło trochę czasu, a elfka nie spotkała o dziwo się napotkała niczego godnego uwagi. Mijała właśnie malutki staw więc skorzystała z tej okazji aby wziąć szybką kąpiel. Od początku wycieczki nie było na to czasu, tym bardziej po wieczornych wydarzeniach, więc dobrze było by wykorzystać zaistniałą sytuację. Rozejrzała się wokół czy nie ma nikogo w okolicy, mimo że nie było to nawet w najmniejszym stopniu możliwe, po czym rozebrała się i wskoczyła do wody. Nie zajęło jej to zbyt długo i w mgnieniu oka mogła kontynuować polowanie. Po następnych kilku minutach wędrówki dotarła do stada dzików. Wyglądały jak najzwyklejsze dziki, jedynie były trochę większe od tych, które Yumiko znała z świata ludzi. Dzięki tej drobnej różnicy były całkiem okazałym celem polowania. Zabijanie ich wszystkich nie miało by sensu więc wypatrzyła najlepszy okaz na którego zaczęła ukradkiem celować z bezpiecznego dystansu. Jeden strzał powleczony magią wystarczył aby powalić go na ziemię, a w tym samym czasie reszta zaczęła uciekać w popłochu. Zabrała to co najlepsze i była już gotowa do powrotu. Myślała, że zawędrowała o wiele dalej niż było naprawdę. Po chwili jednak mogła już ujrzeć w oddali obozowisko, w którym było widać, że Nora z Yasuhiro już nie spali. Oboje stali wpatrzeni w pieniek, więc aby dowiedzieć się o co chodzi podeszła i przywitała się.

Nora była obolała. Bardzo obolała, bardzo obolała. Oczywiście nie była świadoma tego, że całą noc przez lewitacje waliła w stelaż namiotu i od tego będzie miała bardzo bolące siniaki. Tak na umilenie wycieczki jeszcze bardziej. Jej uwaga powędrowała z kartki Olivii, na Yasuhiro. Od razu odczuła poczucie winy. Niepewnie spojrzała w dół, potem w bok, a potem ukradkiem na kolegę.
- Cześć... - wydukała ciężko. Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy i zaczęła gryźć, jeśli słowo mielenie nie byłoby lepszym określeniem, dolną wargę. - Ja... - zaczęła formuować zdanie. Jej mięśnie były spięte, więc jedną ręką zaczęła masować drugie przedramię. - Bardzo Cię p, przepraszam za wczoraj. - Szczerze była smutna z tego powodu. Fakt, wciąż miała problem oddzielić, które rzeczy zrobiła, a które były tylko wizją, ale wiedziała, że coś nabroiła. Skoro nie pamięta jak skończyła w nie swoim namiocie, nie pamięta nic od czasu zgaszenia ogniska po raz pierwszy, to wiedziała, że coś musiało się stać. Pewnie straciła przytomność, co było już dziwne samo w sobie - nigdy wcześniej jej to nie spotkało. Raz jeden dostała tylko ataku nerwowego i to było po wypadku Agnes . Wtedy też na pewno nie zemdlała tylko dwa pełne dni była całkowicie niestabilna psychicznie.
Chciała kontynuować dalej, nawet już wydukała pierwsze słowa kolejnej wypowiedzi, jednak zobaczyła w oddali Yumiko z nowym dobytkiem.
- O, cześć Yumiko - odpowiedziała Nora na powitanie i wyśledziła, że Yumiko kierowała swój wzrok w stronę pieńka. - A, to! W południe mamy spotkać się przy moście z instruktorem. Tylko że, hm... - próbowała znaleźć słowa. - Pani Mayumi może nam przy tym nie towarzyszyć, a na mapie są dwa mosty, soł... Fakt, zaznaczyła nasze miejsce i oba mosty są w podobnej odległości do nas, ale boję się, że jak pani nie będzie, to chyba trzeba będzie sprawdzić oba. Mamy jeszcze kupę czasu... - chciała kontynuować, ale usłyszała szelest za namiotami, co odwróciło jej uwagę, spojrzała za Yasuhiro, bo tam ten dźwięk słyszała. Jednak niezręcznie unikała wzroku siwego kolegi. Za nim pojawił się Kenta, który jak piorun rzucił się na Yumiko. Nora była trochę zszokowana zachowaniem Kenty. Był taki żywy... i taki nagły... i w ogóle taki nazbyt kentowaty. Jak piesek lub lokaj krążył wokół pół elfki i chwilę Norze zajęło przyzwyczajenie do widoku emocjonalnego demona. Wzięła krok w tył, by przypadkiem nie być znokautowana przez Kentę i wywaliłaby się przez to o pieniek. Szybko jednak uzyskała pion i przesunęła się w bok, będąc w ten sposób dalej od Yasuhiro i reszty towarzyszy. Ale nie długo było jej się cieszyć przestrzenią osobistą, bo Kenta doskoczył i do niej, jakby nagle zdając sobie sprawę, że tutaj jest. Nie był już tak nagły, jak przy Yumiko i zaczął głaskać ją po włosach. Patrzyła na niego niepewnie, jej ramiona automatycznie poszły do przodu, jakby miała się zaraz skulić. Przytulała mapę do piersi, jej całkowicie nieogarnięta grzywka nie chroniła ją przed miłymi zielonymi oczyma kolegi. W tych oczach było dziwne ciepło i trochę troski. Podobny do wzroku jej mamy. To tak, jakby zobaczyła przebłysk odpowiedzialnego dorosłego w oczach Kenty. Nie, musi mi się wydawać.
Na jego prośbę niechętnie skinęła głową na potwierdzenie. A więc jednak straciła przytomność - jej przypuszczenia były więc słuszne.
- Przepraszam - zaczęła niepewnie - ale możecie mi powiedzieć co się wczoraj stało?
Miała w głowie kilka pytań bez odpowiedzi. Część z nich dotyczyła zniknięcia Kenty i jego obawy o stan Yumiko.

-Poszedłem, spałem, zostałem znaleziony przez Yumiko w bikini na plaży, później znalazła nas Olivie też w bikini następnie ... nie pamiętam. Później pobudka, spalenie wokół siebie wszystkiego, zranienie Yumiko i spalenie brwi naszej wychowawczyni. I szybki przylot tutaj to wszystko w jednym wielkim skrócie. - Wymachując przy tym rękoma, żeby był lepszy efekt przy opowiadaniu był bardziej dramatyczny.- A gdy przybyliśmy, ty już leżałaś na ziemi nieprzytomna i wymigałaś się od sprzątania. Przynajmniej teraz wiemy, co się stało z obozem pod naszą nieobecność, ale  to ciekawy zbieg okoliczności, że były dwa wybuchy jednego dnia. Nie ma się czymś za bardzo przejmować, ale nie wyglądała Olivia na zbyt zrelaksowaną. Dlatego Nora rozluźnij się, a nie ciągle taka spieta. - Wyciągnął dłonie w stronę jej twarzy i pociągnął za policzki. Następnie wstał przypominając, że od wczoraj się nie kąpali. -Yasuhiro chodź się wykąpiemy. -Spojrzał na niego błagalnym wzrokiem i później wytłumaczył, że jak wczoraj leceli to zobaczył małe staw.Tylko w którą to było stronę? Tego i jeszcze więcej dowiemy się w następnym odcinku... A tak serio Kenta i Yasuhrio wzięli to co im potrzebne i udali się w stronę stawu, który jak się okazało był zaledwie jakieś 10 minut drogi od obozowiska. Gdy dotarli na miejsce Kenta od razu się rozebrał i wskoczył z impetem do stawu.

Ostatnio edytowany przez Kise (2016-03-17 19:17:20)

Po przeprosinach Yumiko zalewana natłokiem pytań od Kenty była zmuszona mu wybaczyć. Tak naprawdę nikomu nic poważnego się nie stało więc głupio było by się obrażać na znajomego za coś takiego. Niby wybuchła na niego ze złości ale w takiej sytuacji mogło, by się to zdążyć każdemu.
Jako że chłopaki zdecydowali pójść się kąpać Yumiko została sama z Norą. Wypadało by ten czas jakoś spożytkować, wiec dobrym pomysłem było by też zaproponować kąpiel. Mimo, że samemu już zdążyła to zrobić, a Nora nie musiała o tym wiedzieć, była by to dobra okazja, żeby jakkolwiek odezwać się do Nory. Zazwyczaj ich rozmowa kończyła się na "cześć", a czasem nawet i jego brakowało, mimo że mieszkają w jednym pokoju. Podeszła więc trochę niepewnie do Nory aby ją zapytać.
- Co powiesz na wspólną kąpiel? Niedaleko jest staw całkiem w przeciwną stronę od chłopaków. Trochę czasu im zajmie nim wrócą, a głupio tak bezczynnie czekać. - Powiedziała z lekko wymuszoną pewnością w swoich słowach.