Otaku do Ataku

Kenta długo się nie musiał szukać, dlatego że niedługo bo rozejściu się uczniów w cztery strony świata została już wystrzelona jedna raca. Nie trzeba było długo czekać, aż pojawił się na niebie zielony błysk. Niestety chłopak nie mógł rozpoznać kto mógł znaleźć to miejsce, gdyż nie łatwo to przyznać, ale demon się zgubił. Dlatego rozwinął swoje skrzydła i polecał w stronę miejsca wystrzelonych rac. Nie możemy zapomnieć wspomnieć o skoszeniu kilku drzew, przez Akamoriego. W końcu po wielu trudach udało mu się dotrzeć na miejsce obozowiska. Kenta miał pełno gałęzi we włosach i rozdarł sobie yukate na lewym ramieniu, ale tak to wyszedł bez szwanku.Zobaczył, że zwycięzcą i pierwszą osobę, która znalazł miejsce był Yasuhiro.
-Czyli to tutaj zostajemy proszę pani?

Ostatnio edytowany przez Kise (2016-02-26 22:22:06)

Nora nie łączyła z misją zbyt wielkich nadziei. Wiedziała, że nie zawędruje daleko, bo starała się iść wolno, w obawie że się zgubi w tym nieznanym lesie. Spacerując powoli trudno było jej się nie przyznać, że chwila samotności wśród natury była uspakajająca. W Norwegi było wiele lasów i nie raz biwakowała tam z rodziną. Tęskniła za mamą, ojczymem i młodszą siostrą. Ze smutkiem spojrzała na złoty wisiorek, w którym trzymała ich zdjęcie i popatrzyła na ich uśmiechnięte twarze. Zrobiło jej się smutno, ale to właśnie uświadomiła Norę, że jest tutaj, by zyskać siłę. Akademia ma jej pomóc, a miły dyrektor, nawet jeśli chował przed nią część informacji, na pewno nie dołączyłby jej do klasy, gdzie jakiś skarpetkowy potwór o stu gałkach ocznych będzie czyhał na jej życie. Przynajmniej miała taką nadzieję i ciche postanowienie, że spróbuje się zintegrować z klasą. To nie jest dużo ludzi... Znaczy się nieludzi. Istot. A wszyscy prócz Kenty to introwertycy... albo cisi zabójcy.
Spacerując natrafiła na aż jeden ludzki... znaczy się nieludzki ślad i były to pomarańczowe majtki. Nora zapatrzyła się w nie, kiedy usłyszała flarę. Patrząc w niebo czekała, na drugi znak i parę minut później rzeczywiście go dostrzegła. Wzięła głęboki oddech ruszyła z miejsca i pokierowała się na zachód, po chwili przyśpieszając tempa. Zwalnianie, by móc myśleć, było teraz nieopłacalne, a nie chciała podpaść reszcie grupy. Patrząc na ich wychowawczyni — to nie byłoby trudne. Z daleka można było słyszeć niepokojące dźwięki, a po drodze minęła ich punkt startowy, ledwo zauważając bagaż. Spojrzała na niego spostrzegając, że wydaje się być na wpół przezroczysty. Po zbliżeniu się do niego mogła dostrzec lekką poświatę, która mu towarzyszyła. Zaciekawiona postanowiła dotknąć zaklętego bagażu, ale w miarę jak zbliżała się do niego jej ręka, Nora zaczęła czuć lekki opór i strach. Szybko zabrała rękę i pobiegła w wyznaczone miejsce. Znalazła je bez problemu. Przyszła na równi z Yumiko, więc spokojnie stwierdziła, że nie naraziła się na niczyj gniew. Dopiero po chwili spojrzała na niepokojący stan ubrań Kenty.
— Nic... Ci się nie stało, Akamori? — szczerze nie wiedziała do kogo wypada jej mówić po imieniu, a komu po nazwisku. Wszyscy mieli japońskie nazewnictwo. Jej siostra oglądała anime i stąd Nora wiedziała, o nawyku zwracania się po nazwisku. I, nawet jeśli zazwyczaj zwracała się do nich po imieniu (jeśli zwracała się do nich w ogóle), tak czasem jednak miała dylematy, jak się do nich zwrócić. Jeszcze nigdy nikt jej nie sprostował jak woli być nazywany i bała się czy przez jedną i drugą formę się na nią nie obrażą.
Olivia sztucznie kaszlnęła, by zwrócić na siebie uwagę całej grupy.
— Tak, owszem, tutaj rozbijemy obozowisko. Nasze bagaże wciąż czekają tam gdzie zaczęliśmy, więc Akamori, Kitsurai... Kitsukai... Oh, wybacz, Kitsukami — macie je tu zanieść. Idźcie przodem, zaraz was dogodnie. Liczę na to, że wiecie którędy, prawda? — Na wszelki wypadek wskazała kierunek.  — Wy natomiast — albinoska wskazała na dwie dziewczyny przed nią, po czym przyzwała do siebie łopatę i rękawiczki — przygotujecie na środku miejsce na ognisko. Musicie się pozbyć wszelkiej trawy wokół. Dodatkowo najlepiej ogrodzić samo ognisko kamieniami. Liczę na was, idę dogonić chłopaków — mimo że to powiedziała, wcale jej się do tego nie śpieszyło.

Kenta, Yasuhiro - transport do Centrum lasu, maybe?

Kenta był zajęty wyjmowaniem z włosów kawałków gałęzi na które natrafił podczas lotu. Z tego transu wyrwał go głos Nory, która pytała się czy wszystko w porządku. Odwrócił się w jej kierunku kiwając głową.
-Tak, wszystko w porządku to chyba już normalne, że trafiam na gałęzie podczas lotu... A tak przy okazji możesz się zwracać do mnie bo imieniu Kenta. Powtórz "Ken-ta" i jeszcze kilka razy to powtórzył z ciskając policzki Nory. Długo to nie trwało, gdyż zakończył wygłupy jak usłyszał głos Olivi każący pójść mu i Yasuhiro bo bagaż. Odwrócił się w stronę dyktatora, ale Yasuhiro kierował się już w stronę bagażu, który ten dyktator kazał przynieść. -Ehh, ok.- Po czym wyruszyli.

Ostatnio edytowany przez Kise (2016-02-27 23:39:34)

Yasuhiro szybko uwinął się z rozkładaniem namiotu swojego i Kenty, ignorując przeszkadzającego niemal na każdym kroku Akamoriego. Widać było, że chłopak chce pomóc, ale jego nadnaturalna zdolność plątania wszystkiego co da się poplątać nie była mile widziana przy powierzonym im zadaniu. Gdy ich namiot był już porządnie przymocowany do podłoża, chłopak podszedł do powoli zmniejszającej się góry bagaży i zaczął układać poszczególne pakunki na ziemi w poszukiwaniu śledzi. Znalazł je wreszcie ukryte na samym dole kopca (bo jakżeby inaczej). W międzyczasie Nora powyjmowała elementy namiotów z paczek i była w środku składania jednego z nich. Yasuhiro położył znalezione śledzie obok miejsca przeznaczonego pod namioty i pośpieszył koleżance z pomocą.

Kenta nie za bardzo zrozumiał o co chodziło nauczycielce, ale kogo to obchodziło. Zrozumiał jedynie, że ma wykopać jakiś dół. Odszedł wystarczająco od obozowiska i zaczął kopać, nie minęły dobre 2 minut a wykopał dół, który miał  już 2,5 metra głębokości. Wyskoczył z niego i zadowolony pobiegł zameldować, że zadanie zostało wykonane.

Yasuhiro skończył akurat przytwierdzać ostatni z namiotów do podłoża i już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, kiedy poczuł ssanie w żołądku.
- Może po prostu coś zjemy? Robi się późno i mamy już ogień. Zawsze możemy coś wymyśleć po kolacji. - zaproponował głodny chłopak.

Yumiko przyjęła do wiadomości informację od Kenty, nie zaskoczył jej ten pomysł gdyż chłopak nie potrafił zbyt długo usiedzieć w jednym miejscu. Jeszcze przed kolacją przekazała słowa Akamoriego reszcie. Nauczycielka nie chciała zaczynać posiłku bez niego, lecz nie zanosiło się jednak, że szybko wróci. Nie można było jednak nic na to poradzić, a mijały minuty i minuty a chłopak nie wracał. Ognisko nie paliło by się w nieskończoność więc w zaistniałej sytuacji trzeba było rozpocząć bez niego. Po kolacji grupa miała przemyśleć jakieś przyszłe zajęcie, lecz nawet po ponad godzinie Kenta nie dawał znaku życia. Olivia chciała zorganizować poszukiwania, lecz Yumiko stwierdziła, że nie ma sensu rozchodzić się o takiej godzinie po całym lesie, i że sama postara się go znaleźć. Zdążyła już jako tako poznać ten las więc domyślała się jakie miejsca powinna przejrzeć, a mimo późnej godziny jej wytężony elfi wzrok nie powinien jej zawieść. Bez zbędnych przygotowań wyruszyła po chwili w głąb lasu.