Otaku do Ataku

Słońce już dawno zniknęło za koroną drzew, a ognisko, które przygotowała pól-elfka, było głównym źródłem światła, jako że księżyca już prawie nie było na niebie. Za dzień lub dwa nastanie nów. Las też nie był tak ciepły i w momentach ciszy słychać było tylko szum drzew i odgłosy zwierząt.
W pierwszym momencie Olivia była mało zainteresowana zniknięciem Kenty, myśląc, że idzie na szybko rozejrzeć się po lesie, jednak niedługo później była zła. Po godzinie była nie dość, że zła to i sfrustrowana. Demon od początku był niesfornym lekkoduchem, ale sam fakt, że powiadomił tylko koleżankę, a nie wychowawcę o swoim zniknięciu, wymagał komentarza. To że była noc, a on od dwóch już godzin nie wrócił do obozu, wymagała kary. To była wycieczka klasowa z JEDNYM opiekunem. W LESIE, który być może był pełny dzikich stworzeń, magicznych działań, czy niepożądanych istot. Olivia była przecież tak załamana swoim nieudanym życiem miłosnym, że nie przeczytała za wiele o lesie, tylko uwierzyła dyrektorowi na słowo, że to miejsce dobre dla uczniów. Magicznych uczniów przynajmniej. No właśnie! Za życie tego niesfornego demona nauczycielka nie odpowiadała jedynie swoimi nerwami i sumieniem. Ale też przed jej mistrzem — dyrektorem Akademii Mrocznego Blasku, ale i przed Szatanem we własnej osobie!
Olivia przecież była zawsze przykładną nauczycielką. Co jeśli teraz rzeczy wymkną się spod kontroli?
Wszelkie teorie zaczęły chodzić po głowie albinoski, jednak nie mogła pozwolić wyruszyć jej uczennicy i postanowiła wyruszyć razem z nią. Jeden z jej uczniów zniknął w lesie, więc nie mogła rzucić w las kolejnego, nawet jeśli była to rozważna uczennica. Nauczycielka miała wrażenie, że Kenta nie jest aż tak nierozważny, żeby bez powodu zniknąć na dwie godziny w takim miejscu. Jeśli jednak jest, da mu karę na miejscu. Jeśli jednak nie — mogło mu się coś stać i w takim momencie nie zostawi swoich uczniów samych na pastwę nieznanego. Posiadając na to chęci, czy też nie, to jej uczniowie i to ona, a nie nikt inny jest za to odpowiedzialna.
Zmęczonym głosem wydała komendę dla pozostałej dwójki uczniów:
— Kitsukami, Avalon — wy zostaniecie w obozie. Jakby nie daj boże się coś działo, użyjcie rac, którychkolwiek.
Szybko rozstawiła wokół obozu fioletowe talizmany, które świeciły się razem. Wzrok Yumiko i doświadczenie w lesie było wystarczające. Nora nie miała żadnej świadomości ani kontrolowanych umiejętności, a o zdolnościach chłopaka wychowawczyni nie miała pojęcia, jednak miała nadzieję, że jest na tyle kompetentny, by zaopiekować się koleżanką.

Transport (Kenta, Yumiko): Skała nad strumykiem

Nora martwiła się o Kentę już pół godziny po tym jak zniknął. To było takie dziwne uczucie w żołądku. Wiedziała, że on, w przeciwieństwie do niej, da sobie radę i to było czymś, co można podziwiać. Poza tym lubiła go, w granicach tego jak można kogoś lubić, kiedy i tak się go boisz. Nastolatek był nadzwyczaj pozytywną osobą, nawet jeśli strasznie nierozważną i kłopotliwą, co akurat działało dziewczynie czasem na nerwy. 
Teraz, kiedy widziała frustrację nauczycielki, poczuła większy niepokój. Siedząc na swoim taborecie składanym, ogrzewała chłodne ręce o ogień, słuchając komentarzy nauczycielki i propozycji Yumiko. Dziewczyna była dzielna, Nora musiała jej to przyznać. Patrząc na swoje lewo, spojrzała na nowego ucznia. Nie miała o nim opinii, ale sprawiał opinię spokojnego ucznia, który w ramach hobby zabija ludzi i oszukuje policję. Ale może aura ukrytego sadysty była tylko i wyłącznie jej wrażeniem o nim.
Gdy nauczycielka odeszła dalej, Norweżka, aby pozbyć się w jakiś sposób złego uczucia, spytała, wciąż patrząc na umierający ogień. Może powinna dodać drewna?
— Skąd jesteś? — spróbowała nawiązać rozmowę.

Serio? On tak na serio? Pytała siebie Nora, jak tylko jej towarzysz opuścił ją, by pójść po opał. Jeśli wszyscy będą odpowiadać tak jak siwowłosy, to Nora cienko widziała swoje szanse nawiązania tu jakiejkolwiek znajomości. Bardzo walczyła ze sobą, by wreszcie zaakceptować ten świat i pokonać lęk. Postanowiła też chociaż spróbować mieć dobre relacje z podejrzanym typem, ale z każdą chwilą lubiła go coraz mniej. Ona przecież zapytała tylko, gdzie on mieszkał! Niewinne pytanie, które miało jakkolwiek nawiązać rozmowę! A co otrzymała? Sienkiewiczowski opis przyrody w formie monologu. Gdyby widziała jego wypowiedź w formie tekstu, w jej poprzedniej szkole już miałaby wydedukować tęsknotę autora za ojczyzną lub inne równie silne z punktu widzenia humanistów emocje. Oczywiście, nie powinna być zirytowana jego poziomem dedukcji, ale z góry potraktował ją, jak blondynkę, nie zadając żadnego pytania. Normalnie by to zrozumiała, ale w świetle jego wypowiedzi, każdy dodatkowy element drażnił ją po trochu i nic nie zmierzało w kierunku zmiany o nim opinii. Od początku był dla niej szemrany. W głosie chłopaka dziewczyna nie wyczuła większego entuzjazmu, gdy kontynuował swój opis. W stosunku do jego wszystkich wypowiedzi, których Nora była świadkiem, ta była zdecydowanie najdłuższa i jednostronna. Nie zapytał ja nawet o nic, nawet nie była pewna, czy tę wypowiedź kierował do niej, bo ledwo co skończył — wstał i poszedł. Oczywiście miał rację, ognisko już umierało i Nora sama miała zamiar zaraz wybrać się po drewno, jednak w tej sytuacji to aż prosiło o pomstę do nieba! Nora nie mogła oprzeć się uczuciu, że wykorzystał jej pytanie tylko po to, by móc porozmawiać o sobie, nawet jeśli tylko przy jednoosobowym forum.
Nora skierowała swoja głowę do góry w stronę nieba i zauważyła, jak wiele gwiazd już widać. Oddychała głęboko. Nie powinna pokazać komuś, że za nim nie przepada, to byłoby niegrzeczne, więc uspokajała się, by nie urazić Yasuhiro w żaden sposób. Objęła samą siebie, chcąc trochę ogrzać zmarznięte ręce. Zdecydowanie zrobiło się chłodno. Ignorowała kolegę, gdy ten wrócił i zajął się ogniem. Widać nie chciał kontynuować rozmowy a lekko zirytowana nastolatka sama straciła już ochotę i przez kolejne parę minut raczej nie odważy zadać się kolejnego pytania. Chłopak leżał już trochę czasu na ziemi, a dziewczyna zamyślona patrzyła w niebo, myśląc znów o swojej rodzinie, do której tęskniła. Nagłe wycie wybiło ją z transu i podskoczyła ze strachu. To było tak nagłe, że jej ciało uwolniło siłę, która odepchnęła wszystkie przedmioty wokół. Fala była nagła, ale o krótkim zasięgu. Skutecznie zgasiła tym ognisko, odepchnęła swój taboret i parę innych przedmiotów. Namioty na moment się tylko lekko odkształciły. Oddychała ciężko przez chwilę, po czym ze strachem spojrzała na swoje ręce. Siła, którą uwolniła, nie była zbyt silna w porównaniu do innych, które zdarzało jej się wywoływać, więc szybko opanowała emocje. Nie patrząc na nic innego jak na swoje ręce, wydukała tylko:
— Prze... prz... przepra... szam.

Gdyby ona chociaż go słuchała. Uspokajanie swojego oddechu było ważniejsze, a jej drżące ręce dużo ciekawsze. Ona musiała tak robić, bo jeśli nie próbowała uspokoić swojego ciała, druga fala często się pojawiała. To było naprawdę niebezpieczne. Bardzo zabawne, że bała się wszystkich, kiedy to ona była prawdopodobnie najniebezpieczniejsza. Dlaczego? Bo tego nie kontrolowała. Chwila osłupienia minęła i odpowiedziała chłopakowi z grzeczności:
- T... tak - odpowiedziała, choć nie słyszała jego pytania. Zapewne pytał, czy nic jej nie jest. Chyba. To było logiczne.
- O... przepraszam, chyba zgasiłam twoje ognisko.

Na dźwięk słów Przecież ono nie należy do mnie, znów chciała przestać go słuchać, myśląc, że zacznie filozoficzny wywód. Nie pokazała jednak zdziwienia, że w gruncie rzeczy, zaczął mówić do niej i to o temacie jakkolwiek z tym związanym. To tak, jakby musiała go pierw zaatakować, żeby nawiązać z nim rozmowę. Mimo że już trzymała nerwy na wodzy i wątpiła, by coś niespodziewanego wydobyło się za jej sprawą, wciąż milczała i pozwalała chłopakowi ciągnąć swój monolog. Po części miał rację. Po części.
Miał rację z Kentą, ale u nie go raczej nie było problemu z tym, że latać nie umie. Jak dla Nory on był po prostu zbyt roztrzepany, by robić to poprawnie. Co do Yasuhiro, Nora miała problem z rozpoznaniem co swoją ręką wskazuje, a kiedy już dostrzegła ruchomy cień — on zniknął. Skoro on nie umiał nad tym panować, to rzeczywiście mogła być szkoda. Biorąc pod uwagę całą ich klasę, to mogła być najbardziej czadowa umiejętność. Czy nie jest to popularny motyw w świecie komiksów i opowieści?
— Sprawdził byś się jako profesor, to na pewno - odpowiedziała po chwili, z powrotem siadając na taborecie. Nie patrzyła na niego a w ogień, po czym znów utknęła w myślach.
— Czy ja... czy wy... — zaczęła, odwracając się w stronę chłopaka. — Czy dla was... naprawdę wygląda to tak, jakbym bała się was jako was?
Nie była pewna, czy chłopak zrozumiał, co chciała z jego wypowiedzi wywnioskować, jednak to pytanie było dla niej istotne.

Ah, zaczęło ją swędzić za uchem i nie mogła oprzeć się pokusie podrapania się za nim. Jakiś komar ją chyba ugryzł, dziwne, bo nie czuła, żeby coś zbliżało się do jej skóry. Czy wzięła ze sobą jakąś maść lub spray? Tak, miała je w plecaku. Zaraz po nie pójdzie, stwierdziła, tym czasem musiała poprawić swoją grzywkę, bo przez pot na czole, straciła trochę swój doskonale ułożony kształt. Tylko osoby z grzywką zrozumieją, jakim wyczynem jest brak nawyku ciągłego jej poprawiania przez Norę. Patrząc na jej kolegów z klasy, póki co to byłą jej najbardziej godna podziwiania cecha. To było trochę smutne, jak bardzo jej samoocena poszła w dół.
— Rozumiem — odparła cicho, czyli jednak ludzie postrzegają to inaczej niż ja. Jednak nie miała zamiaru się z tego tłumaczyć, ale może okaże się to nowym wyznacznikiem w liście tego co musi w sobie zmienić, by nie dawać innym mylnego wrażenia. Wie, że innych ludzi, znaczy się nieludzi, to pewnie nie obchodzi, ale Nora była tak wychowana, ze przejmowała się takimi rzeczami, jak nieświadome urażenie kogoś. W jej domu obowiązywało to do tego stopnia, że nie można było biegać po domu, by nie denerwować sąsiadów. Nie pamiętała tego po sobie, ale po najmłodszych latach swojej siostry. Nie wie jak w innych krajach, ale w Norwegi ludzie traktowali się z szacunkiem. — Powinieneś próbować pisać opowiadania lub felietony, wiesz? — spróbowała rozluźnić atmosferę. — Chyba lubisz obrazować otoczenie — uśmiechnęła się do niego lekko. Trochę wymuszenie, ale nie powinno być tego widać. W głowie miała namyśli jego wcześniejszy obraz natury i maksymę o podróżowaniu, która nie do końca do niej docierała. Bo ona nie chciała dowiedzieć się o tym miejscu więcej, wiedza z każdym momentem mogła ją miażdżyć na nowo, jeśli nie będzie na nią przygotowana. — Ale dziękuję. — W sumie niewiele mi to dało, ale i tak dziękuję, pomyślała smutno, zdając sobie sprawę, że słowa przecież rzadko kiedy mają siłę. Bo z tymi wskazówkami nie raz się już spotkała, czy to od innych, czy to w książce lub radiu. To jej próby naprawienia tego wszystkiego były za słabe.
Wstała z miejsca i poszła szukać plecaka, swędzące miejsce za uchem wciąż jej dokuczało, więc postanowiła znaleźć swój plecak, który pofrunął wraz z falą i kiedy go znała, użyła spraya na komary, by uchronić ciało od następnych ataków insektów.
— Chcesz? — spytała z grzeczności. Pytanie dotyczyło zarówno sprayu na komary, jak i dopiero wyciągniętych bułeczek maślanych.

Maślane bułeczki. Taka mała rzecz a cieszy. Coś jak bańki mydlane latem i lody.
Coś nie wydawało się, żeby Kenta z obstawą mieli wrócić jakoś szybko, więc Nora zaczęła rozważać opcję położenia się spać. Była trochę zmęczona i choć miała chęci na śpiewanie nad ogniskiem z kiełbaskami i chlebem, była to wizja, która przez Kentę raczej nie wypali. Usiadła jednak jeszcze przy źródle ciepła, kiedy Yasuhiro przykuł jej uwagę swoim tekstem. Oczy jej się powiększyły na to co usłyszała.
— Ty... tak na serio?  — spytała z niedowierzaniem. Przed chwilą sam mówił, że nie jest w stanie dobrze kontrolować swoich mocy, nie mniej jednak jest pierwszą osobą, która wyciągnęła do niej rękę w tej sprawie. Poza dyrektorem oczywiście, jednak ten, poza zapisaniem jej do akademii, był zbyt zajętą osobą, by poświęcić jej czas i trenować ją sam, powierzając to zadanie nauczycielom. Ci jednak, po tych kilku lekcjach, które już mieli, nie dali rady pomóc jej w żaden sposób. Być może problem był w tym, że była przy nich zbyt zestresowana, albo fakt, że ona wolałaby pozbyć się swoich zdolności, niż nauczyć się z nich korzystać. Poza tym nie wiedziała jak na własne życzenie przyzwać zwykły ogień, a na tym polegały dotychczasowe lekcje.  Owszem, udawało jej się coś wyczarować, ale tylko wtedy, gdy nauczyciel wywoływał u niej stresującą presję. Ale to wciąż nie było w żaden sposób kontrolowane.
W tym momencie dwie rzeczy stały się w niemal jednym czasie. Wielki poziomy podmuch, dużo silniejszy niż poprzedni, zaistniał tuż przy obozie. Ognisko na nowo zostało zgaszone i tym razem to nie tylko parę drobiazgów poleciało, ale i namioty miały problem utrzymać się na miejscu, tracąc jeden lub dwa śledzie. Namiot wychowawczyni całkowicie został porwany przez wiatr i jedyną rzeczą, która ochroniła go przed pokonaniem większych dystansów, były drzewa, które mu na to uniemożliwiły. Nora zatknęła uszy, a powiewające włosy zasłaniały jej widok. Skuliła się tam gdzie siedziała, próbując to przeczekać i po kilku intensywnych chwilach podmuch rzeczywiście ustał. W międzyczasie na niebie przed nimi można było zobaczyć słup ognia, który przecinał gwieździste niebo. Ze strachem w oczach Nora patrzyła na wielki słup ognia, a gdy ten wreszcie znikł, oszołomiona i spanikowana na zdemolowany obóz. Trwoga przeszyła ja od stóp do głów, uniemożliwiając jej procesy myślenia i koordynacji psychoruchowej. Po prostu tak siedziała, wpatrując się w ziemię.

Ale ona nie reagowała. Siedziała skulona, z rękoma po obu stronach głowy. Jej włosy całe potargane, a grzywka w całkowitym nieładzie. Trzęsła się, patrząc przed siebie. Jedynie na co zareagowała to nowy płomień, który pojawił się przed nią i towarzysząca im przemiana kolegi. Na sam ten bodziec zaczęła trząść się jeszcze bardziej.

(w sumie to możecie wgl nie czytać tego postu; miałam potrzebę opisania problemów mojej postaci)

Wraz z wiatrem wróciły nieprzyjemne myśli, a Nora nie mogła się ruszyć, tylko trzęsła się nieustannie. Nie miała kontaktu z otoczeniem, a w jej głowie utkwiły obrazy. Obrazy, o których bardzo starała się zapomnieć.

Czy to tak się czuli moi znajomi?

Nora pamiętała tę radość i dumę jej przybranych rodziców, kiedy wyjęli ze skrzynki na listy potwierdzenie przyjęcia jej - Nory Avalon - do prywatnego gimnazjum w Haugesund. Łzy smutku mieszały się wtedy ze łzami szczęścia. Mieli zdolną dziewczynkę, zdolną na tyle, by wywalczyć dla siebie stypendium. To był świetny krok w jej młodym życiu, nawet jeśli ta mała szansa miała zabrać im ich pociechę do innego miasta. Dobrze, że nie do stolicy, bo wtedy rodzina mogłaby stracić ze sobą cały już kontakt. Nie mniej jednak wspierali córkę. Kupili jej laptopa i obiecali dzwonić tak często jak będą mogli.

Czy to był moment, w którym straciłam kontrolę?

To był pierwszy raz, kiedy miała szansę wykryć swoje zdolności. Pierwszy semestr w nowej szkole minął, a Nora mogła się cieszyć swoją małą grupką przyjaciół. Czasami za bardzo starała się dopasować do grupy, jednak była akceptowana. Była lubiana. Ze swoją koleżanką z pokoju była niemal nierozłączna. Tęskniła za rodziną, bo nawet jeśli mama stosunkowo często dzwoniła, to jej młodsza siostra była zbyt rozproszona, by wziąć pod uwagę, że starsza z rodzeństwa za nią tęskni i chciałaby czasem, by to młodsza z rodziny do niej zadzwoniła. Czuła się osamotniona przez brak ciepła rodzinnego, jednak miała ze sobą koleżanki. Nie można mieć wszystkiego, a jej sytuacja nie była w cale zła. Narzekanie w jej sytuacji byłoby egoistyczne.
Pewniej nocy jednak obudził ją krzyk. Gwałtownie otworzyła oczy i podniosła swój tułów do pozycji siedzącej, patrząc na swoją przyjaciółkę. Jej niebieskie oczy napełnione były przerażeniem, suche usta ledwo drgały. Jednak korytarz za drzwiami był cichy. Nikogo ten dźwięk nie zwabił. Nora patrzyła na swoją koleżankę, nie wiedząc o co chodzi i czemu kierowany był na nią wzrok z taką trwogą. Niepewna swoich ruchów, zielonooka wstała i wyciągnęła ręce w stronę koleżanki, by do niej podejść i ją przytulić. By ją wysłuchać i dowiedzieć się, co ją tak wystraszyło.
Linn, co się stało?, spytała, gdy wstawała. Nieprzyjemne uczucie odtrącenia uderzyło w jej serce, gdy spotkała się z wysuniętą w jej stronę ręką, która sygnalizowała, by Nora się do niej nie zbliżała. Stypendystka jednak dalej nie rozumiała o co chodzi i nadal próbowała uspokoić Linn. Bez skutku.
Co ty za czary wyprawiasz? - wydukała nadal przerażona po wielu minutach. Nora nie wiedziała o co chodzi, ale wydedukowała, jaki problem mógł być z jej koleżanką.
Linn… Sądzę, że powinnaś przestać brać te proszki, które Adrian Ci daje. Myślę, że Ci to szkodzi.

Czemu nie mogę mieć na to wpływu?

Tygodnie mijały swobodnie. Niezręczność między koleżankami minęła, a Linna przeprosiła ją, stwierdzając, że rzeczywiście powinna zrezygnować z wszelkiego rodzaju dopalaczy i zioła. Miała po tym schizy, poza tym widać nie była tak dorosła, jak jej się zdawało, skoro dostawała takich halucynacji. Nora naprawdę miała by latać? Przecież to niedorzeczne!
A jednak.
Drugi rok szkolny się zaczął, a Nora czuła jakby jej więź z przyjaciółką zaczęła się kruszyć. Linn niejednokrotnie miewała swoje humorki, teraz jednak Nora miała wrażenie, że druga Norweżka starała się jej unikać i miała problem z patrzeniem jej w oczy. Wszystkie próby konfrontacji kończyły się niezręcznie. Nora nie wiedziała jak na to reagować i mimo wielu prób postanowiła sobie odpuścić. Dopiero, gdy Linn zaczęła korzystać z pomocy psychologa, dotarła do Nory plotka o jej rzekomym lewitowaniu przez sen i o tym, że z powodu tych halucynacji jej współlokatorka zaczęła brać lżejsze psychotropy. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że z powodów swoich umiejętności doprowadziła swoją przyjaciółkę do problemów psychicznych w wieku 14 lat. Niedługo później Linnę przenieśli do osobnego pokoju.

To wszystko moja wina.

Trudno było pozbyć się poczucia winy. Sama świadomość, że zraniłeś kogoś Ci bliskiego - bolała. Jeszcze bardziej bolało to, że niczego nie zauważyłeś i nic nie mogłeś zrobić. Z tego punktu negatywne myśli same się zapętlały. Nora postanowiła skupić się na nauce i wyciągnąć oceny w górę - co było trudne, biorąc pod uwagę jej już wysokie stopnie. Nadal spotykała się z koleżankami, ale nie mając siły się dalej starać pasować do nich, ich stosunki nieznacznie oziębły. Z czasem już nie czuły się tak swobodnie w swoim towarzystwie, a Nora zaczęła być bardziej świadoma swojego otoczenia i różnych przypadkowych wypadków. Jak często okna w szkole mogły się od tak otwierać? Czemu zawsze na jej zajęciach? Czemu jak kładła groch na łóżku, nie czuła rano żadnych niedogodności po nocy, a tylko przy zasypianiu? Czyżby rzeczywiście… nie, to niedorzeczne. Prawda?

Gdybym umiała nad tym panować, nikogo być nie skrzywdziła.

Miała wyjątkowo dobry dzień, gdy pierwszy raz coś podpaliła. Zajęła 5 miejsce w rankingu szkolnym pod względem nauki, a poza tym była na bardzo humorzastym wypadzie z dziewczynami. Więc czemu kosz na śmieci w sekundę stanął w płomieniach, gdy tylko obok niego przeszła?

Jakby ta klątwa nade mną nie ciążyła, nie było by problemu.

W pewnym momencie incydent zaczął gonić incydent. Jeden mniejszy jak szybszy powiew wiatru, drugi większy jak rażenie prądem i spalanie urządzeń elektrycznych. A przy każdym tym zdarzeniu ona. To nadal wydawało się być niedorzeczne, ale nawet Nora zaczynała to już powoli akceptować jako rzecz prawdziwą. A plotka, jakkolwiek głupia by nie była, zaczęła krążyć po całej szkole i szerzyć swoje nasienie.

Które przezwisko pasowało mi bardziej? Wiedźma, czy Emily Rose?

Na każdej dłuższej przerwie od szkoły dziewczyna wracała do rodzinnego domu. Zawsze czuła się tam spokojniejsza, kochana. Jakby wszystkie jej problemy odchodziły daleko. Ale z czasem i tam pojawiały się małe incydenty. Już nigdy nie wiedziała, czy zwykły przeciąg to jej zasługa, czy też nie. Dziwne uczucie podpowiada jej, że to ona była winowajcą burzy, gdy leżała w domu z gorączką. Ale nic nie musiało jej podpowiadać, że to ona była winowajcą wypadku. Tego była pewna.
Wraz z Agnes, jej młodszą siostrą, bawili się na wsi u babci, a dzieci z pobliskich domostw dołączyli do ich zabawy w chowanego. Nora była najstarsza i dorośli przydzielili jej rolę opiekunki tych dzieci, dopóki oni nie wrócą. Tydzień na wsi, na której jedynymi oznakami cywilizacji był telewizor z trzema kanałami i telefon stacjonarny, Nora mogła wypocząć jak nigdy, pomagając dziadkom w polu, czy też bawiąc się w opiekunkę dla dzieci. Z tego też powodu nie spodziewała się, że będąc w takim rewelacyjnym stanie dojdzie do jakiegoś incydentu. A jednak. Znowu to jej wypadło liczyć do 30 i szukać dzieci. Nie zdążyła jednak policzyć do 20, kiedy z jej ciała uwolniła się fala o zadziwiająco podobnej częstotliwości drgań cząsteczek, co starej stodoły, za którą schowała się Agnes. Wtedy po raz kolejny Nora usłyszała krzyk.

Nie chce tej mocy.

Przez następny tydzień Nora nie miała siły pokazać się w szpitalu. Brakowało jej odwagi i nawet jeśli rodzice pocieszali ją, że to wypadek - ona wiedziała lepiej. Może i to był wypadek, ale z pewnością z jej winy. To ona jest tym dziwnym… czymś przez co to wszystko dzieje się wokół. Gdyby jej tu nie było, jej młodsza siostra nie miała by teraz metalu w nodze. Ojczym nie musiałby szukać kolejnego etatu, by zwrócić koszta. Mama nie traciłaby czasu na wspieranie obu córek. Wystarczyło by, by poświęciła uwagę jednej - tej, która naprawdę na to zasługuje. Nora spojrzała na swój medalion i zdjęcia rodzinne, które w nie włożyła. Nie była w stanie powstrzymać łez. Włączyła laptopa i szybko zarezerwowała bilet w jedną stronę. Tym razem wróci do szkoły trochę wcześniej niż zwykle.

Zabierzcie ją.

Może i dobrze się skończyło. Nora nie miała siły już z tym walczyć i od tygodnia nie odzywała się do nikogo. Wyjątek stanowili nauczyciele, jeśli ją o coś pytali. W ostatnim semestrze ni stąd ni zowąd pracownia stanęła w płomieniach. Podpaliło się tylko kilka ławek, ale ogień zaczął się rozprzestrzeniać, a uczniowie uciekli jak poparzeni. Nora natomiast tylko wstała i, po schowaniu wszystkich książek, wyszła z budynku, nie zwracając uwagi na świat wokół. Po tym wszystkim to nie było już takie dziwne, prawda? Świadomość do niej dotarła, jak tylko zobaczyła oskarżające palce na nią kierowane i towarzyszące im wyzwiska i oskarżenia. Mieli jakieś dowody? Nie. Jednak Nora się nie broniła i nawet jeśli ich założenia opierały się na długo szerzonej plotce, mieli rację. Patrzyła tylko na ziemię ze załzawionymi oczyma. Miała dość.
Dowodów żadnych nie było, ale powszechna opinia była tak bardzo nastawiona przeciwko niej, że nauczyciele zgodnie stwierdzili, że będzie dla niej lepiej zmienić szkołę. Coraz trudniej było tłumaczyć incydent po incydencie.
Wróciła do domu, ale wciąż miała problem patrzyć siostrze w oczy. Do szkoły nie wróciła i pojawiła się tylko na egzaminach końcowych. Często płakała i nawet przybrani rodzice nie mogli dużej się oszukiwać, bo naprawdę dziwne rzeczy działy się wokół ich córki. Martwili się, nie potrafiąc jej pomóc.

Zabierzcie…

Nora nie zarejestrowała, co ktoś powiedział, ale wybudziło ją to z transu. Ostatnią rzeczą, którą widziała to jasna czupryna i niebieskie oczy. Straciła przytomność.