Otaku do Ataku

- Kenta... Ma swój świat,  ale to chyba jego urok. 
- Cóż,  właściwie to mam pytanie -  zaczęła niepewnie. - Jak tu trafiłaś? Mam na myśli -  jesteś z Ziemi,  prawda? Czy więcej nieludzi nas tam otaczało?

- Ej, chwila, chwila — Nora zmarszczyła lekko czoło, a kącik jej ust mocno wybił do góry, dając jej twarzy bardzo ekspresywny wyraz. Pewna kwestia mocno zmusiła ją do myślenia. — Jesteśmy w jednym wieku, prawda? Twoi rodzice jak się poznali, no nie wiem, dwadzieścia, trzydzieści lat temu, to elfy wtedy nadal mieszkali w wioskach? A co najlepsze — ludzie byli tego świadomi. Sorry, ale to dla mnie dziwne. Naprawdę. Mamy XXI wiek, mamy mass media a informacjami jesteśmy szykanowani na każdym kroku. Jakim więc cudem elfy uznawane są tylko za jakiś wytwór fantastyki?

- Sugerujesz, że w dzisiejszych czasach elfy zostały uznane jako takie... no nie wiem. Tabu? Czy po prostu uznali was za ludzi? Kształt małżowiny raczej nie jest aż tak trudny do akceptacji. Tak trochę jak z rudymi. Kurde... głupia myśl mi teraz chodzi. No bo widzisz, jeśli nagle o elfach przestano mówić, to może jest ktoś tam na górze, co ucisza media i tak dalej.
- Cholernie... dziwne - dodała po chwili. - Czyli mamy sobie inny świat i inne rasy, z niektórymi nawet żyjemy i na dobrą sprawę nic o nich nie wiemy. Zaraz jeszcze się okaże, że wytwory mitologii to nie był taki pic na wodę.
W oddali można już było zobaczyć wodę.

- Taa... - odpowiedziała cicho Nora, dłonią przeczesując włosy. Te nie były jeszcze tłuste, ale pod koniec tego dnia pewnie by były. Z jednej strony było ryzyko, że ją przewieje i będzie chora, ale postanowiła zaryzykować. Rozejrzała się wokół, czy aby na pewno nikogo nie ma. Podeszła do pewnego krzaka, gdzie postawiła swój różowy plecak i wyjęła z niego mydło w płynie i mały szampon. Zdjęła z nóg swoje wychodzone, brązowe adidasy i ciemne skarpetki, które zostawiły po sobie różowy ślad na kostce. Szybko wrzuciła je do jednorazowej reklamówki i podeszła bliżej wody, by sprawdzić wodę, aż dreszcz przeszedł przez jej skórę. Zimneeee...
Szybko wyjęła stopę z wody i po raz drugi rozejrzała się, czy nikogo w pobliżu nie ma. Było tutaj parę krzaczków, ale nie na tyle, by ktoś przypadkiem nie zobaczył jej nago. Eureka! Dopiero teraz przypomniała sobie, że miała strój kąpielowy w plecaku. Szybko go wyjęła i rzuciła na brzeg. W trymiga uwinęła się ze zdjęciem swojego dołu od moro. Yumiko akurat nie spoglądała w jej stronę, więc nie czuła oporów, by zdjąć majtki i szybko założyć zielony dół od stroju kąpielowego. Wciąż nie czuła się przy elfce na tyle komfortowo, by swobodnie się na jej oczach rozbierać. Nora sama z siebie uznawała to za dziwne, bo nie miała zbyt dużo powodów do kompleksów, ale tak po prostu już miała. Następne do odstrzału poszła bluza i top. Tu już nie krępowała się, że Yumiko zobaczy ją w jej brązowym staniku, ale i tak założyła pierw górę od stroju na bieliznę. Dopiero chwilę potem pozbyła się biustonosza, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo jego fiszbina jej przeszkadzała.
Teoretycznie była już gotowa. Położyła dłonie na biodrach i patrzyła nad wodę przed nią. Raz jeden zatopiła w niej stopę. Zimnaaa...
Przygotowywała się mentalnie na wejście do wody, więc stała na brzegu patrząc na taflę. I stała, i czekała.

Spojrzała na płynącą w jej stronę koleżankę z lekkim grymasem na twarzy. Gryzła przy tym swoją dolną wargę.
- Ta woda jest lodowata - skomentowała niepewnie Nora, po czym dostrzegła wysuniętą w jej stronę rękę. Chwilę się wahała, jednak podała koleżance dłoń i powoli postawiła jedną stopę w wodzie. Tym razem nie zamoczyła jej, a pewnie postawiła. Chwilę potem postawiła drugą trochę dalej, a przez jej ciało przeszły kolejne dreszcze. W takich momentach fajnie by było mieć kontrolowane moce.
Spojrzała na Yumiko, ta natomiast wydawała się, jakby temperatura wody, w żaden sposób jej nie przeszkadzała. I gdyby nie ręka półelfki - Nora by już dawno z wody wylazła.
- Dzięki, ale chyba dam już radę. - Puściła rękę i zamknęła oczy. Sekunda przygotowania i chlup do wody.
Długo tak nie wytrzymała i wstała jak oparzona. Zmoczona była od stóp do głów. Trzymała się za ramiona, trzęsąc się jak galareta. Raz jeszcze spojrzała na Yumiko, by dostrzec u niej jakiekolwiek oznaki, że woda jej przeszkadza.

A więc poruszała się, jak mówiła koleżanka. Szybko się umyła, wraz z głową, po czym z wielką chęcią wyszła na ląd i przebrała się w nową bieliznę, te same morowe spodnie i beżową bluzkę z rękawem za łokcie. Czuła burczenie w swoim brzusiu, więc zasugerowała, by się pośpieszyć do obozu.

z/t