Otaku do Ataku

Rozhahani Alex z Kentą na plecach wylądowali przed salą gimnastyczną. A raczej kawałek od niej, tak na wszelki wypadek, by nikogo nie przewiało od wiatru powodowanego ruchem skrzydeł. Alex przyjął ponownie ludzką postać i przeciągnął się zadowolony.
- Jak dobrze polatać we własnym ciele - powiedział, szczerząc się i poruszył głową we wszystkie strony. Machnął na Kentę, by poszedł za nim i weszli razem do hali. Dziewczyn jeszcze nie było, ale pewnie niedługo się pojawią.

Alex przebiegł długość sali, zakręcił dużym łukiem i stanął przed Hatsushi.
- Co teraz będą za zajęcia tak w ogóle? - zapytał bez problemu. Nie bał się jej, nawet jeśli była silniejsza od niego.

Ostatnio edytowany przez Kaori (2013-10-30 17:49:37)

- Bo ja wiem. - Wzruszył zadowolony ramionami i obejrzał się na Kentę, który szedł w ich stronę. - Ale! - Znów spojrzał na wampirzyczę. - Jeśli będzie sparing, chcę walczyć z tobą - oznajmił i położył sobie ręce w pasie.

Ostatnio edytowany przez Kaori (2013-10-30 18:22:33)

Machnął ręką.
- A tam. Bo to raz mi się zdarzyło. Poza tym chyba o to chodzi w sparingach, a ja - jego oczy zabłysły na złoto, gdy z pleców wyrosły mu skrzydła - nie zamierzam być gorszy - powiedział pewnie

Kilka sekund po pojawieniu się reszty klasy do hali wszedł dobrze zbudowany, dwumetrowej wysokości mężczyzna. Z szerokim uśmiechem podszedł do uczniów i powiedział wesołym głosem:
- Witam wszystkich. Nazywam się Mashita Eiji i moim celem będzie przez te trzy lata sprawić, żeby wasze umiejętności bitewne były jak najwyższe. Jako, że nie ma tu zbyt wiele do tłumaczenia, to od razu podzielimy się na pary i będziemy ćwiczyć walkę 1 na 1. Panna Avalon będzie rozmawiać ze mną i spróbujemy jak najszybciej dowiedzieć się co potrafi. Kurayami powalczy z Kinzoku, a Akamori z Yoshizawą. Może i Kurayami i Akamori są silniejsi, ale trening z silniejszym przynosi większe korzyści, prawda? No to lećcie moi drodzy. -

W odpowiedzi z pleców Hatsushi wyrosła para cienistych skrzydeł. Wyglądały nieco jak skrzydła nietoperza. Wampirzyca zrównała się ze smokiem i wyciągnęła z cienia na plecach katanę. Patrzyła uważnie na przeciwnika czekając na początek walki.
- Wy tam na górze! Zaczynajcie! - krzyknął nauczyciel zbierając z ziemi Kentę, który się najwyraźniej wyłożył jak długi.

Hatsushi pomyślała przez chwilę, po czym spowiła ostrze katany w czarnych płomieniach. Przez użycie magii jej oczy zaczęły świecić się intensywnym krwistoczerwonym blaskiem. Alex uśmiechnął się do siebie i szybko podleciał do wampirzycy, atakując łapami. Z racji warunków nie mógł używać oddechu smoka, ale i tak był przecież silny. Skrzydłami stworzył wiatr, który utrudniałby swobodny lot niedoświadczonemu, na przykład Kencie. Hatsushi szybko wykryła lekkie zmiany w przepływie powietrza. Nie zrobiły na niej jednak zbyt duźego wrażenia. Lekkie korekty skrzydeł całkowicie usunęły jakiekolwiek zagrożenie. Bardziej skupiła się na zbliżającym się Alexie. Smocze łapy wyglądały nieco dziwnie na ludzkich ramionach. Szybkimi machnięciami katany wytworzyła ścianę ognia między nią, a smokiem. Widząc ścianę, chłopak stworzył wokół siebie niewidoczną błonę ze smoczej skóry i przeleciał przez nią, nie raniąc się. Odrazu zaatakował Hatsushi. Dobrze się broniła, więc jedyne co udało mu się zrobić, to lekko zadrapać jej policzek pazurami.
- Więc przeleci przez ogień, co? - pomyślała dziewczyna.
Niemal natychmiast powietrze wokół jej katany zaczęło lekko się świecić. Odleciała kawałek od smoka i zasypała go ostrymi niczym brzytwa powietrznymi falami. Alex owinął się skrzydłami i choć trochę bolało, wirując zdołał uniknąć mocnego poranienia ciała. Po ataku Hatsushi rozwinął trochę krwawiące skrzydła i uniósł ręce, pomiędzy którymi zaczęły się formować gliniane kołki. Uniósł je i rzucił w patrzącą się na jego akrobacje dziewczynę. Hatsushi ze spokojem odbiła atak mieczem i falami powietrza. W następnej chwili Alex był tuż przed nią. Chłopak zaczął zaciekle atakować wampirzycę swoimi szponiastymi łapami. Przez kilkadziesiąt sekund słychać było tylko szczęk katany o pazury smoka. Towarzyszyły mu czerwone iskry sypiące się na wszystkie strony. Jedna z nich spadła na falbaniastą suknię Hatsushi, co spowodowało pojawienie się małych płomieni.
- Moźe dam radę ją dosięgnąć! - pomyślał Alex i zaatakował dziewczynę.
Niemal natychmiast przekonał się, że popełnił błąd. W chwili gdy zaatakował miecz wampirzycy pokrył lód, który ugasił suknię. Następnie jego łapy przymarzły do metalu. Chłopak zaczął się szarpać, gdy nagle otrzymał potężnego kopniaka w brzuch, który posłał go na ścianę z przerażającą szybkością.
- Więc to jest ta siła wampirów, o której opowiadał mi dziadek...! - pomyślał boleśnie odbijając się od kamieni.
Po krótkim czasie smok zebrał się w sobie. Zamienił stopy na smocze i odpychając się nimi od ściany pomknął w stronę przeciwniczki. Dzięki jego szybkości udało mu się ominąć jej obronę. Wykorzystał to i przebił jej ręce pazurami przybijając ją do filaru pośrodku sali. Alex spojrzał na twarz Hatsushi, jednak nie znalazł na niej nawet śladu bólu. Oprócz tego z przebitych ramion nie wypłynęła nawet kropla krwi. Zaskoczony chłopak chciał zaatakować nogami, gdy nagle dziewczyna zniknęła. Smok nie zdążył się nawet rozejrzeć gdy otrzymał kolejne kopnięcie, tym razem między łopatki. Alex poleciał prosto w dół, czując małą stopę wampirzycy kierującą go w stronę podłogi. Uderzenie spotęgowane spadającą Hatsushi wypchnęło całe powietrze z jego płuc. Z powodu braku jako takiej kontroli, ciało Alexa wróciło do formy sprzed walki. Już po chwili poturbowany chłopak leżał na posadzce. Plecy miał poranione do krwi, a ręce pocharatane i pokryte pyłem. To była jego przegrana.
- Przyznaję... wygrałaś... - wydyszał, z trudem unosząc rękę, by wytknąć palec do dziewczyny. - Ale jeszcze cię pokonam… zobaczysz… - Wraz z ostatnim słowem jego ręka opadła z powrotem na posadzkę. Nie miał już siły.
Hatsushi złapała go za tył koszuli i niczym piórko zaniosła na ławkę, posadziła na niej i usiadła obok kierując wzrok na drugą parę, wciąż walczącą.
Alex opadł na ławkę z cichym westchnieniem i również podniósł wzrok, by spojrzeć na sparing. Choć Kenta był silny, to bardzo nieporadny, więc Yumiko dawała sobie z nim radę nad wyraz dobrze.