Otaku do Ataku

Yumiko po niespełna kilku minutach była już w centrum lasu. W porównaniu do środka dnia w lesie można było zobaczyć więcej dziwnych stworzeń. Nie był to czas żeby się na nich skupiać lecz można było zobaczyć wrogość w ich oczach. Dzięki swojej zwinności bez problematycznie przemknęła między nimi nie zwracając na sobie ich uwagi. Upłynęło jeszcze trochę czasu nim Yumiko dojrzała tajemniczą dróżkę. Wcześniej była pewna, że nie znajdzie  już w tym lesie żadnej inwencji "ludzkiej" lecz wygląda na to, że się myliła. Nie zaszkodziło więc sprawdzić dokąd owa ścieżka prowadzi. Bardzo prawdopodobna, że Kenta pomyślał tak samo przechadzając się po tym lesie. Im dalej podążała tym lepiej mogła wyczuć, że ktoś przebywa w tej okolicy, a także zaczynała unosić się woń najdziwniejszych i najróżniejszych kwiatów. Po chwili znalazła się przy strumyku koło którego stała kompletnie nie pasująca do reszty otoczenia wolno stojąca skała. Skoro zaszła tak daleko trzeba było sprawdzić i skałę, szybko więc wspięła się na kamienny głaz. Jak można się było spodziewać znajdował się tam zagubiony od dłuższego czasu Akamori. Spał jak zabity więc jedyne co pozostało do zrobienia to go obudzić.
- Wstawaj! - wydała z siebie najgłośniejszy szept jaki potrafiła nie chcąc krzyczes w środku lasu, tym samym szturchając chłopaka.

Yumiko lekko zamurowała odpowiedz Kenty lecz założyła, że znając chłopaka, mimo że się obudził myślami śnił jeszcze o najróżniejszych rzeczach.
- Muszę cię lekko zasmucić, gdyż nie jest to środek plaży, lecz lasu, do tego było by miło jakbyś chociaż spróbował wyjaśnić dlaczego zamiast wrócić do obozowiska śpisz w takim miejscu - wypowiedziała się Yumiko czekając na jakąś odpowiedź od Kenty. Kenta jednak nadal rozglądał się dziwnie po okolicy, jakby naprawdę był gdzieś indziej niż widziała to Yumiko.

Ostatnio edytowany przez Yumihei (2016-03-03 18:25:46)

- O teleportacji nic nie wiem i mogę ci przysiąść że jesteśmy w lesie - Odpowiedziała na pytanie Kenty. Zaczynała się trochę martwić o chłopaka, gdyż jego wyobrażenia zaczynały wyglądać coraz bardziej podejrzanie. Z początku wyglądało to jakby jeszcze śnił ale minęło trochę czasu i ta opcję trzeba było odrzucić.
- Nie przypominasz sobie czy nie zjadłeś lub nie wypiłeś czegoś co mogło by ci zaszkodzić? - Dodała po chwili.

- Niestety ten strój kąpielowy tez sobie tylko wymyśliłeś, to wszystko musi być przez tą wodę, którą wypiłeś - odpowiedziała Chłopakowi - Skoro jesteś głodny to powinniśmy się pośpieszyć i wrócić do obozowiska. Puszczenie cię w przestworza było by trochę ryzykowne w twoim stanie, więc lepiej będzie pójść pieszo. Tylko nie zjedz lub nie wypij nic po drodze bo jeszcze ci się pogorszy.

— Bo przy twojej głupocie, nie możliwe jest Cię zostawić samemu sobie — odpowiedziała Olivia, pojawiając się przed nimi z założonymi rękoma. Patrzyła na Kente z dołu, jakby mogła go zabić, jednak jej powieki były spuchnięte od łez i strachu przed Szatanem i innego rodzaju konsekwencjami. Ona naprawdę starała się być kochaną nauczycielką, więc czemu kochana dyrekcja szkoły pokarała ją takim idiotą?! I czemu dostała wycieczkę w dzień taki a nie inny?! Teraz będzie musiała wymyślić jakąś karę jako rodzaj dyscypliny, a co może zadziałać na takiego ignoranta, który pierdnięciem może spalić pół lasu jakby się postarał?
Dopiero wtedy zauważyła zmiany w twarzy Kenty, jego źrenice były dwa razy większe, a powieki zmrożone. Przytłoczona tą świadomością zapytała z niedowierzaniem:
— Ty... ćpałeś?

Wciąż jeszcze byli przed lasem, a wokół nich rozprzestrzeniona była trawa i kwiaty. Ziemia pod nimi była miękka, a jak się chwilę później okazało — za miękka. Po głośnym upadku Kenty, dało radę usłyszeć pojedyncze chrapnięcie, a potem grzmot, gdy ziemia pod nim się rozpadła. Olivia szybko odskoczyła do tyłu, kiedy jej uczeń spadał i zaczepiał się o długie korzenia drzew wokół. Jeśli spadnie, to znajdzie się w podziemnym tunelu.

-Auu, to trochę bolało. -Powiedział Kenta to Yumiko chwytając jej wyciągniętą rękę. - Yumiko... Najpierw las a teraz tunel miłości? Co się przy tobie budzę jestem w coraz frapujących miejscach. Jednak jak to w każdych bajkach tak samo działanie halucynogenu musiało się skończyć, może miały by dłuży wpływ na chłopaka gdyby nie został on ranny. Wtedy obudziła się jego krew demona, która w naturalny sposób przyśpieszyła regeneracje i usuwanie wpływów środków odurzających w jego organizmie.Gdy już oprzytomniało użył swojego czerwonego płomienia to oświetlenia otoczenia. Dlatego, gdy już wstał był wstanie jasno stwierdzić, że znajdują się w ciemnym CIASNYM tunelu. Nie trzeba było czekać długo na reakcje Kenty kiedy się uświadomi, że ma klaustrofobie.
- Yumiko-san gdzie my dokładnie jesteśmy? - Od razu rzucił się pod w ramiona Yumiko i chowając się za jej plecami cały roztrzęsiony spytał ponownie. - Nie jesteśmy przypadkiem w jakimś tunelu pod ziemią,prawda? Na odpowiedz nie czekał zbyt długo bo przy Kencie powstało dziwne zakrzywienie powietrza na, które Yumiko instynktownie padła na ziemie co się okazało dobrą decyzją dziewczyny ponieważ Kenta wybuchł niekontrolowanym płomieniem we wszystkie strony, trochę jak Nora. Płomień był wystarczający duży, żeby przebrnąć przez tunele i dziurę w suficie. Akurat efekt był spektakularny płomień na zewnątrz wystrzelił jak proca i skończył się gdzieś na wysokości 10 metrów.

Na szczęście w nieszczęściu Olivia zdążyła odskoczyć, ale znowu zgubiła dwóch uczniów. -Super! Jeszcze tego mi brakowało najpierw, ten debil sam się gubi, elf ma mnie w głębokim poszanowaniu i sobie idzie beze mnie, a teraz to! Serio?! Dajcie mi spokój ja wiem, was to pewnie śmieszy tam na górze, ale ja biedna myszka mam już dość! - Po policzkach Olivii zaczęły spływać potok łez, a jej kolana załamały się pod wpływem emocji i upadła. Trochę trwało zanim się uspokoiła i stwierdziła, że musi wziąć się w garść. Jeżeli nie uratuje teraz swoich uczniów, będzie musiała się spowiadać przed "bogami" świata demonów. Olivia, gdy już wstała, żeby zajrzeć do dziury która przed chwilą się sama wykopała zauważyła roślinę halucynogenną, to przez nią Akamori mógł być naćpany, ale teraz to nie było najważniejsze. Musiała sprawdzić czy wszyscy tam żyją, ale zanim dała radę zajrzeć do dziury i krzyknąć przysłowiowe "Nic wam nie jest" była zmuszona to ponownego odskoku, gdyż  wolniejsza reakcja  kosztowała ją nie tylko stratą  brwi i lekko podpaloną krzywkę, ale też życia. Bo w chwili chęci zajrzenia do dziury wybuchł z niego czerwony ogień, który zmierzał w kierunku nieba.