Otaku do Ataku

- To tutaj - mruknęła do siebie, kiedy stanęła przed drzwiami apartamentu z numerem 529. Raz jeszcze spojrzała na swoją dłoń, gdzie, by zapamiętać, miała spisany numer swojego pokoju. Zgadzało się.
Otworzyła niepewnie drzwi, ale nie wchodziła do środka. Stwierdziła, że jeszcze nikogo nie ma. Było za cicho.
Odetchnęła z ulgą i weszła normalnie do pokoju, rozglądając się po nim. Za drzwiami widziała już stos swoich bagaży, które zaniósł tu pan dozorca już wcześniej.
Nora skierowała się w stronę jednego z łóżek, po czym zauważyła, że jednak nie jest sama. Na kanapie spała sobie małych rozmiarów dziewczynka, ubrana po gotycku. Brązowowłosa podeszła lekko do niej i się przypatrzyła reprezentantce klas pierwszych. Była rada, że była wampirem - przedstawicielem jedynej rasy, z którą jako tako już się zapoznała, przyzwyczaiła. Jednak chłodność dziewczyny nie wróżyła dobrych kontaktów. Przynajmniej wiem, że nie wyssie ze mnie krwi, pocieszała się, przypominając sobie zapewnienia dyrektora.
Chwilę później po cichutku, wciąż z lekkim lękiem, zaczęła zabierać swoje torby i rozpakowywać je w jednym z dwóch wolnych pokoi.

Usłyszała otwierające się drzwi i szuranie bagażami. Trzecia lokatorka. Jednak tamta ruszyła do swojego pokoju od razu. Zero "Dzień dobry", ani nic? To nie Norwegia, widać tutejsi chyba nie mają tego w zwyczaju.
Nora postanowiła się wyłamać i wyszła ze swojego pokoju. Chwilę jeszcze spojrzała na śpiącą wampirzycę, po czym podeszła do pokoju, w którym zaczęła rezydować jakaś elfka. Dziewczyna zapukała nieśmiało w i tak już uchylone drzwi od pokoju.
- Em, cześć - przywitała się.

- D, dziękuję. - Weszła. - Chciałam się tylko na początek przywitać, jako że prawdopodobnie przez następne, um, trzy lata będziemy na siebie skazane. - Wyciągnęła rękę do dziewczyny. - Nora Avalon.

A więc nieśmiała, co? Świetnie po prostu. Nieśmiały elf i skryta gotka. Czyli atmosfera zapowiada się niesamowicie żywiołowa, dodała z sarkazmem w myślach. Z drugiej strony może to i dla niej lepiej, bezpieczniej.
Nora uśmiechnęła się lekko, cofając rękę.
- To ja już idę się dalej rozpakowywać, ty pewnie też musisz, co nie? A, i czy wiesz, gdzie jest stołówka? Bo ja, tak jakby, nie za bardzo.

- A, no jasne, to na pewno - wydukała z siebie, po czym spojrzała na śpiąca wampirzyce. I w dupę z tym, że wiedziała o wampirach najwięcej, ta dziewczyna i tak była, jakby to jej młodsza siostra napisała "creepy". - Jak mogłam o tym nie pomyśleć. - Spojrzała na elfkę. - To ja wracam do pakowania - powiedziała najbardziej na luzie, jak tylko mogła, po czym odwróciła się na pięcie i machając ręką, pożegnała się. Spojrzała jeszcze chwilę na swój złoty wisiorek, który jakby dodał jej nowych sił i motywację.

- Funyaahh... - Hatsushi usiadła zaspana na kanapie. Natychmiast zdała sobie sprawę z wydanego przez siebie dźwięku i zakryła sobie usta rozglądając się podejżliwie wokół. Na szczęście jej współlokatorki były w swoich pokojach. Spojrzała na zegarek i niechętnie wstała z kanapy. Zbliżał się czas kolacji. Hatsushi zapukała do drzwi obu dziewczyn.

Nora przestraszyła się, jak usłyszała pukanie. Uspokój się dziewczyno, powtarzała sobie. Przecież nikt cie tu nie zje. . . Dobra, nie było to aż tak pewne, ale wtedy jakoś niekontrolowanie się obronisz. Ewentualnie zaczniesz krzyczeć na cały głos "pedofil", podobno zawsze działało. Dziewczyna znów skarciła siebie w myślach, a potem przeszła myślami na bardziej wulgarną stronę mocy. Co ten dyrektor myśli, że tak bez lepszego przygotowania puszczać ją, człowieka duszą, bo ciałem niekoniecznie, między różnego rodzaju potwory, których ilość jest przytłaczająca?! Chciał się pośmiać z jej załamania nerwowego, które przy tym stresie było tuż tuż?! A niech się goni, dam radę, powtarzała sobie.
- Um, chwila! - Zaczęła się pośpiesznie ubierać, jako że się właśnie przebierała. Raczej pokazywanie się w stroju Ewy nie należało do najlepszych sposobów do przyjaznego zapoznawania, biorąc pod uwagę, że osoba po drugiej stronie drzwi to introwertyk.