Otaku do Ataku

Nora zjawiła się na miejscu dużo wcześniej niż powinna - znowu. Mijana niejednokrotnie przez osobniki różnej maści czekała cierpliwie, spoglądając ciągle między swoje nogi, gdzie spoczywał jej duży różowy plecak z jaśkiem doczepionym na samej górze. Jej bagaż był wypchany po brzegi, nie tyle ubraniami, których wzięła stosunkowo mało, a m.in. bułkami maślanymi, wodą, czy też sprayem na komary. Ubrana była w brązowe adidasy, bojowe spodnie moro i brązowy top, pod pachą trzymając kurtkę, bo trudno jej było określić, jaka pogoda króluje w tamtejszych lasach. Przy jej pasku widniał zwykły nóż harcerski, a jej szyję, jak zawsze zdobił medalion.
Gdy wszyscy wraz z depresyjną wychowawczynią się zgromadzili, pomaszerowali za Olivią do małego budynku, który na ziemi służył by jako pomieszczenie dla ochroniarza. I takowy rzeczywiście był obecny.  Mężczyzna był potężny o barkach szerszych niż same drzwi. Ubrany w dżinsy i rozpiętą granatową koszulę w kratkę, nosił przypięty identyfikator z imieniem "Larry". Patrzył na nich wyniośle, a jego siwe, imponujące wąsy zasłaniały mu usta.
- Witam Panią, pani Mayumi. Wszystko z listy już przyniosłem - pokazał ręką na usypaną stertę przedmiotów, zajmująca połowę pomieszczenia, które dzięki Bogu było wysokie.
- Dziękuję, Larry - odparła z grzeczności.
- Już kalibruję to ustrojstwo - wskazał na wielką drewnianą konstrukcje na ścianie, tymczasem Nora patrzyła na niego ze zdziwieniem. Czy jej się wydawało, czy w jego wąsach coś się rusza? Jednak szybko starała się pozbyć myśli o możliwości wszy i czekała, aż Kenta wraz z ogromną ilością bagażu na jego plecach przeszedł przez wirujące, fioletowe wrota, obijając przy tym bagażem o sufit. Jak tylko przeszedł na drugą stronę, to wszelki wywoływany przez niego dźwięk zaginął. Po chwili ociągania i Nora wbiegła w tunel, by mieć to jak najszybciej za sobą. Jedyne co poczuła przy tej zmianie miejsc, było krótkie uczucie pustki w żołądku.
Norweżka rozejrzała się dookoła, widząc jak nauczycielka idzie naprzód, nie zwracając uwagi na Kentę, który zbiera wszystkie elementy z ziemi.
- Nic Ci się nie stało? - spytała pośpiesznie Nora, ale nim skończyła, Kenta miał już wszystko z powrotem na swoich plecach. Powiedziała to na tyle cicho, że nie zdziwiłaby się, jakby to demoniczne dziecię zwyczajnie jej nie usłyszało. Może i lepiej? Ruszyła za chłopakiem powoli, patrząc za siebie na portal. Od tej strony był inny. Bardziej przypominał niejednolitą plamę, niż potężny prostokąt, który tworzyła maszyna od drugiej strony. Znów spojrzała na Kentę, zastanawiając się, ilu na Ziemi znalazłoby się takich, co umieliby powtórzyć jego siłowy wyczyn z taką łatwością.

Po lekcji Yasuhiro szybko poszedł do akademika, prowadzony przez Kentę. Szybko znalazł pokój, o którym mówił mu jakiś czas temu dyrektor - z racji niewielkiej liczby uczniów na ich roku przeznaczony tylko dla niego. Znalazł tam skrzynkę od Souichirou z rzeczami przygotowanymi dla niego - głownie ubraniami i przyrządami higieny osobistej. Był tam też plecak, do którego Yasuhiro zapakował część zawartości skrzyni, po czym razem z Kentą udał się na miejsce spotkania. Dotarli tam jako ostatni - prawdopodobnie wina tajemnych zdolności Kenty. Yasuhiro obserwował otwierający się portal i przechodzącą przezeń resztę klasy, po czym sam poszedł za nimi, kłaniając się lekko dozorcy na pożegnanie. Teleportacja nie zrobiła na nim zbytniego wrażenia, nie była to jego pierwsza podróż w czasoprzestrzeni. Chłopak pojawił się w środku lasu i po chwili rozglądania się dookoła podążył za resztą.

Dojście do bagaży zajęło chłopakom około dziesięciu minut. Przez całą drogę nie zamienili nawet słowa, w ciszy podziwiając otaczającą ich, dziką naturę. Jedynymi słyszalnymi dźwiękami były ich kroki, szum coraz silniejszego wiatru oraz ciche piski i syczenia dobiegające zza drzew.
- Zabawne... Im dłużej słucham tym bardziej nieprzyjemna wydaje się okolica. Nie sądziłem, że brak widocznej zwierzyny może aż tak podnosić czujność. Tak jakby było tu coś większego... -
W tym momencie uwagę Yasuhiro przyciągnął głuchy trzask dobiegający z głębi lasu. Chłopak zatrzymał się patrząc w stronę źródła dźwięku, co z kolei sprawiło, że Kenta wpadł na niego.
- Coś się stało? - zapytał zainteresowany Akamori.
- ...Nie... - odparł Yasuhiro kręcąc głową - Chodźmy. -
Chwilę później byli już przy stosie pozostawionych samopas bagaży. Obydwaj stanęli przy pakunkach, patrząc się na nie pustymi spojrzeniami.
- Czyli stoimy i czekamy, tak? Pośpiesz się, Olivia... - zapytał Kitsukami.
- Mhm. - odparł Kenta.

Demon nie chciał za długo czekać i od razu po przybyciu podbiegł do dziwnie wyglądającego bagażu. Bo jak wcześniej pamiętał nie był on tak pół przezroczysty jak teraz, ale najwidoczniej to nie przeszkodziło Kencie w zamiarze wzięcia bagażu na plecy, ale ku jego szoku, gdy tylko dotknął bagaż mając nadzieje na podniesienie go poczuł mały wyładowanie elektryczne. Coś w podobnie jak kopnie cię prąd od poręczy. Kenta odsunął szybko rękę unikając kontaktu z bagażem. Yasuhiro mu wytłumaczył, że najprawdopodobniej bagaż jest zaklęty. Dlatego chłopcy czekali już grzecznie póki nauczycielka nie przyjdzie. Gdy w końcu przyszła i zdjęła zaklęcie, Kenta wziął bagaż grzecznie, ale przez cała drogę powrotną narzekał, że kopnął go lekko prąd od tego zaklęcia. Tak naprawdę nic mu się nie stało,ale chłopak chciał już piec kiełbaski nad ogniskiem był głodny i nie chciał tak marnować czasu. Okazjonalnie mógł się jeszcze przebrać w nowe ciuchy... Ta nowe. Nowe, ale takie same. Wędrówka powrotna, była dość sprawna, gdyż Olivia najwidoczniej nie miała ochoty tak słuchać narzekania Akomoriego i przyśpieszyła całkiem pokaźnie tempo. Gdy w końcu dotarli na miejsce Yumiko i Nora prawie uwinęły się z powierzonym im zadaniem zrobienia miejsca na ognisko. Kenta odłożył bagaże na środek tej pięknej "polany" i zaczął szukać swojego nowego ubioru do przebrania. Nawet szybko się z tym uwinął. Gdy tylko skończył się przebierać, wziął się za rozkładanie namiotu, którego zaproponowała mu Olivia. Oczywiście nadzorującym był Yasuhiro i tak naprawdę on rozłożył wszystko, gdy Kenta mu się próbował pomóc wychodząc na to, że tylko plątał mu się pod nogami.