Otaku do Ataku

Alyss pogłaskała kota i poszła dalej. Przez las. Drzewa. Niezmienny "krajobraz" tego miejsca zaczynał się jej nudzić. Już od jakiegoś czasu szła tą ścieżką, ale wyglądało na to, że była ona stara i już nie używana, ponieważ dziewczyna nie doszła jeszcze do żadnej wioski, ani innego ciekawego miejsca. - Kto pozwolił babie prowadzić? - pomyślała zirytowana. Coraz bardziej wydawało jej się, że się zgubili. Mimo tego, że najzwyczajniej w świecie szli na południe! Alyss nie pamiętała, żeby ten las był tak rozległy. Nie na mapach.

*Cztery godziny później*

Czarownica nie wieżyła swojemu "szczęściu". Padał deszcz. I to jaki! Zewsząd lały się strumienie wody. Ona już wodę ma, więcej nie trzeba! I jeszcze robiło się ciemno. Niby nie było jeszcze tak późno, ale coraz ciemniejsze chmury robiły swoje. Dziewczyna mamrocząc pod nosem przekleństwa szukała jakiegoś schronienia. Niby powstrzymywała deszcz prostym zaklęciem, ale nie była w stanie utrzymywać go całą noc. Nie, jeżeli chciała się wyspać. Jej buty były całe w błocie. Ona sama przedzierała się przez krzaki. Całe szczęście, że nie miała na sobie kapelusza i peleryny. Opuszczając szkołę schowała je do torby. Zarośla nagle ustąpiły, a Alyss wyleciała z ich drugiej strony. W ostatniej chwili zdołała powstrzymać się przed upadkiem w wielką kałużę. Podniosła głowę, by wyrazić swoją wściekłość krzykami, ale zauwaźyła jaskinię na przewciwległym brzegu wody. Przez chwilę patrzyła się na nią z pustym wyrazem twarzy, po czym naprędce do niej weszła. - Nie zawalisz mi się na głowę, prawda? - zapytała w duchu i skuliła się w kącie. Wyszła jeszcze tylko na chwilę, by zebrać troche drewna, które wysuszyła i zapaliła magią. Razem z kotem zjedli część prowiantu.
- Jestem ciekawa co jest w głębi tej jaskini. Idziesz? - zapytała go wstając od paleniska.

- No to idziemy. - stwierdziła dziewczyna - Po co ja do niego gadam? - pomyślała rozbawiona.
Po niecałej minucie zakręt odciął światło z ogniska, więc czarownica przywołała mały ognik. Coraz bardziej zagłębiali się w dół jaskini.
- Nie spodziewałam się, że to idzie tak daleko... - powiedziała Alyss - Chociaż wszystkie odległości w tym lesie są zdecydowanie zbyt duże. -
Po chwili wyczuła pod stopą inny rodzaj podłoża. Okazało się, że znaleźli się w ciemnym korytarzu, a jego ściany zrobione były z kamiennych bloków.
- ...Tego też się nie spodziewałam. - powiedziała, a w jej oczach zapalił się dziwny błysk - Ale nie mam nic przeciwko. Może znajdziemy coś ciekawego. -
Korytarz rozgałęział się, a w jego ścianach co jakiś czas osadzone były drzwi do pustych lub zawalonych gruzem i innymi śmieciami pomieszczeń. Dziewczyna z zapałem przeszukiwała każdy cal podziemi. Nie słyszała niespokojnego miałczenia kota, który wyczuwał coś dziwnego. Coraz bardziej zagłębiała się w mroczne korytarze. Po kilkunastu minutach łażenia, gdy Alyss myślała już o powrocie, dziewczyna i jej towarzysz znaleźli się w sporych rozmiarów sali, na środku której był dziwny piedestał. Czarownica ochoczo podążyła w jego stronę. Leżała na nim sporych rozmiarów książka z dziwnymi literami na okładce.
- Hmmm... Grymuar? Chyba tak... - zaczęła mruczeć Alyss. Kot nadal niespokojnie się rozglądał i przeszywał wzrokiem wejścia do korytarzy. W pewnym momencie zauważył w jednym z nich powoli poruszający się w ich stronę szkielet i zaczął drapać dziewczynę po nodze. Ta, wyrwana z zamyślenia, również zauważyła niebezpieczeństwo.
- Szkielet? To nie będzie problem... - zaczęła, gdy zza przeciwnika zaczęli wychodzić kolejni. - Nie za dużo was? - zapytała marszcząc brwi. Po kolei eliminowała poszczególne potwory ciskając w nie kamieniami i ogniem, ale mimo to do sali dostawało się ich coraz więcej. Czarownica zacisnęła zęby. Nawet, gdy rzucała tylko kamieniami, to z sufitu sypał się pył. Każde większe zaklęcie mogło by zawalić zrujnowane pomieszczenie.
- Czas stąd wyjść. - stwierdziła dziewczyna. Zapakowała księgę do torby i odwróciła się w stronę korytarza, z którego przyszli. Tylko, że tam też były szkielety. - To może być problem... - powiedziała z krzywym uśmiechem. Zaczęła powoli iść w stronę wejścia do tunelu, nieprzerwanie rzucając kamieniami i obserwując sklepienie. Które właśnie zaczynało się sypać.
- Cholera... - zaczęła Alyss i rzuciła się do ucieczki. Roztrąciła szkielety kamienną włócznią i wbiegła do korytarza. Po odwróceniu się wszystko co zobaczyła to kupa gruzu blokująca drogę. - No to tyle z dalszego szukania... - stwierdziła lekko zawiedziona. Jej uwagę przykuły zaraz kolejne potwory stojące w tunelu. - Że też tacy słabi przeciwnicy sprawiają przez to miejsce tyle kłopotu! - powiedziała ze złością i zaczęła niszczyć szkielety. Było to jednak mało efektywne, gdyż te po chwili zasłoniła góra połamanych kości powoli przesuwająca się w stronę dziewczyny.
- Jak tak dalej pójdzie, to albo tunel się zawali, albo one kompletnie przyprą mnie do muru. Mam zginąć przez takiego miernego przeciwnika?! - pomyślała ze złością Alyss.

Alyss patrzyła na kota (kotkę?) ze zdziwieniem, gdy stworzenie minęło ją i przybrało ludzką postać. Przez chwilę zastanawiała się o co chodzi, ale szybko oprzytomniała, szłysząc niepokojące trzaski, oznaczające zagrożenie ze strony dużej ilości kamieni. Złapała rudą dziewczynę za rękę i pobiegła w stronę wyjścia. Z jakiegoś powodu szkielety rozstępowały się, tworząc dla nich przejście, ale nie był to czas na zastanawianie się nad takimi rzeczami. Były już w jaskini, gdy w głębi korytarza rozległ się straszny huk, a po nim małe trzęsienie ziemi. Gdy wszystko ucichło, a szkieletów nie było nigdzie widać, Alyss podeszła do ogniska, które jeszcze się tliło, usiadła obok i oparła się o ścianę.
- Cóż... To było... Eee... Dzięki. - wydukała ciężko dysząc. Nie miała pojęcia jakim cudem udało jej się przebiec taki dystans. - Gdyby nie ty, to byłby problem. Spory. Iii... Może wyda ci się to nieuprzejme, ale... czym ty jesteś? Jeśli można wiedzieć? - mimo niedawnego widma śmierci, w oku Alyss pojawił się błysk zainteresowania. Zniszczenie jej ducha poszukiwacza nie było możliwe.

- E? Jak to nie wiesz?! - zaczęła Alyss, ale natychmiast powstrzymała się przed wypytywaniem - Przepraszam. Jestem po prostu ciekawa. Nie na co dzień spotyka się kogoś, kto z kota robi się człowiekiem. Ale tak naprawdę, kompletnie, nic a nic nie wiesz? To nie może być przyjemne, co? -

- Ależ nie, nie szkodzi. - Alyss była zdecydowanie zbyt blisko dziewczyny, której każda normalna osoba chociaż trochę by się bała. - A wiesz, jak przemieniasz się w kota? Cokolwiek o swojej rasie? Naprawdę nic? A jak masz na imię? - ona NAPRAWDĘ się powstrzymywała.

- Max. Miło poznać Max. Ja nazywam się Alyss Ek..., a zresztą kto by chciał tego słuchać. Mam na imię Alyss. - powiedziała dziewczyna wyciągając rękę do nowej znajomej - I jeszcze raz przepraszam za te wszystkie pytania. Jak czasami się nakręcę... - zaczęła czarownica, ale po chwili zaczęła przechylać się na bok. Wyglądało na to, że skończyła jej się energia. - Chyba dalej nie dam rady... Nagle zachciało mi się spać... Właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że poszłyśmy do tych podziemi po całym dniu marszu... A jutro trzeba iść dalej... Widzimy się rano... Dobrano.................. - Alyss zasnęła i padła na ziemię.

Alyss znowu spała niespokojnie. Mimo tego, że śniła ten sen coraz rzadziej, a od kilku miesięcy nie śniła go ani razu. Mimo to, po opuszczeniu domu miała go już dwa razy. - Co to oznacza? Czy "On" jest w pobliżu? - pogrążona w takich myślach dziewczyna powoli otworzyła powieki, a światło wdarło się do jej oczu.